Tanzania 11 juni 2017

Vanmorgen vroeg opgestaan, mijn automatische wekker was al voor 06:00 uur gegaan. Na een gezellig feest van Opa Henk Krops die 85 jaar was geworden ben ik rond 23:00 uur naar bed gegaan! Ik kon wel wat slaap gebruiken, want de avond daarvoor had ik ook maar 3 uurtjes gepakt (gezellige avondje bij jarige Henk en daarna nog kaarten).

Mijn spullen waren al helemaal klaar dus ff yoghurt ontbijtje, afscheid nemen van de meiden, om vervolgens naar Schiphol af te reizen. Was het altijd maar zo rustig op de A1.

Iets over halfacht stond ik bij vertrekhal 2, ik neem afscheid van Marjolein en loop de luchthaven binnen. Op zich had ik al ingecheckt, maar doordat ik nogal wat bagage bij me had wilde ik wel op tijd zijn. Het was toch weer behoorlijk druk. Na het afgeven van mijn rugzak en NorthFace tas, respectievelijke 11 en 19 KG, kon ik na het douane schouwspel een lekkere espresso gaan halen. Aangezien ik nog ruim anderhalf de tijd had, nam ik het er goed van.

Toen ik een uur later richting Gate liep, liep ik Clint Kenswiel tegen het lijf. Hij ging naar Bonaire. Aangezien ik hem zeker al 15 jaar niet meer had gezien was het wel leuk om even wat uit te wisselen. Hij moest zich haasten want ipv Gate E moest hij F hebben.

Keurig op tijd kon ik boarden en nam plaats op stoel 35H. Ik raakte al gauw met een vrouw in gesprek die voor haar werk naar dar es Salam moest. We hoopten dat er niemand tussen ons in kwam te zitten, want ik had de dag ervoor nog gekeken naar vrije plekken. Helaas kwam op het laatste moment 1 Afrikaan tussen ons zitten. We stegen op tijd op en ik amuseerde me met de film “Logan” en daarna nog wat zitten lezen. De reis verliep voorspoedig en na 8 uur kwamen we aan op het vliegveld van Kilimanjaro. Het is een klein vliegveld, inmiddels was het al donker en konden we lopend naar de Visa balie. Wat is het toch in Europa goed geregeld. We moesten extreem lang wachten, ondanks dat ik al een visum had, om door deze plichtplegingen van vingerafdrukken, paspoortcontrole en zelfs weer je spullen door een scanner, te komen.

Buiten stonden allerlei mannetjes met borden en die van Matoke Tours stond er ook. Er stond al een stel te wachten, die ik al gespot had. Aangezien we aardig lang op de 4de persoon moesten wachten, hebben we alvast kennis gemaakt. Robin en Susan komen uit Bergen op Zoom en hebben al vaker gereisd. Altijd leuk om reiservaringen te delen. Onze 4de man, Marcel, kwam eindelijk na 3 kwartier ook aan. We stappen in de Jeep en gingen richting Arusha. Marcel had ook la vaker in Afrika gereisd en ook in Kenia. Hij blijft alleen voor de beklimming. Het stelletje gaat net als ik, na de beklimming de safari doen, waaronder het Serengetti park. Na een redelijk goede weg en wat bijpraten, blijk Marcel in Den Haag te wonen en controller te zijn bij de VVD op de Maritskade.

Als we na een klein uur bij de Lodge aankomen, krijgen we een drankje en worden we naar de kamers gebracht. Het zijn apart staande huisjes met ruime kamer en douche. Internet werkt ook dus gelijk maar ff Facetimen naar huis. Als ik het thuisfront bij heb gepraat probeer ik mijn tas uit te pakken. Echter de stroom valt uit. Na een kwartier kan ik verder en begin de laatste nieuwtjes te lezen en met mijn eerste verslag achter mijn laptop. Helaas is Max in Canada uitgevallen, nadat hij op de 2de plek heeft gereden. Dat is altijd een domper natuurlijk. Alles werkt hiernaar behoren en mijn 1 ste verslag is een feit.

Arusha 12 juni 2017

Na een korte nachtrust van 5 uurtjes werd ik wakker door geklop op de ramen. Ik had geen zin om mijn nest uit te gaan en trok het gordijn open en begon weer in mijn boek (De ontsnapping van David Baldacci), waar ik tot 01:00 uur in bezig was. Later begon het getik weer op de ruit. Na inspectie blijkt een vogel de hele tijd tegen het raam te vliegen. Volgens zeggen omdat hij zichzelf ziet, maar denkt een rivaal te zien. Apart.

Ik probeer mijn spullen te ordenen, zodat ik mijn dag rukzak, berg rugzak en de “thuis” blijftas, goed gescheiden heb. Er mag max. 15 Kg mee inclusief slaapzak. Dat gaat wel lukken. Om 08:00 uur ff Facetimen met het thuisfront. Nu het licht is kunnen ze mijn onderkomen zien en laat ik de tuin van de residentie zien. Er is ook een zwembad, maar het weer is niet geweldig. Bewolkt en net geen 20 graden. Toch fijn dat je makkelijk kan communiceren, ook al ben je ver weg.

Rond half negen aan het ontbijt wat vrij uitgebreid is. Lekker omeletje, koffie en brood. Marcel, de controller uit Den Haag zit ook aan mijn tafel en we kletsen wat bij. Zijn zoontjes zitten op Quick in de Bosjes van Pex, wel lachen hoor, iemand die in je oude buurtje woont.

Om 11:00 uur zitten we gezamenlijk met gehele groep. Er is een moeder met dochter bijgekomen. Deze zijn via Nairobi gevlogen. Moeders komt Breda en dochter uit Den Bosch. Vanavond arriveert de laatste deelnemer. We lopen met de gids naar de informatie, waar we uitgelegd krijgen hoe de trekking in zijn werk gaat en wat de weetjes zijn. Het wordt afgeraden malaria pillen te slikken onderweg. Ik was al begonnen dus neem me voor morgenochtend er nog 1 te nemen en dan 5 dagen niet. Het beïnvloedt blijkbaar ook de zuurstof opname. Na de “lezing”, kwam de gids bij eenieder de uitrusting controleren, bij mij was overal aan gedacht en geen opmerkingen, behalve over mijn matje. Blijkbaar krijgen we een matje van hun, terwijl in de brochure je het moest huren, evenals stokken, slaapzak en camaches. Ik heb natuurlijk zelf alles bij me. De thuisblijf zak blijft behoorlijk gevuld. Volgens de gids wordt het niet zo heel koud boven. Ik had gelezen -15, maar hij beweerde dat het meeviel, tenzij het hard waaide.

Met Marcel afgesproken om lopend naar Arusha te gaan. Aangezien het lunchtijd was gingen weer eerst ff lunchen. Dat duurde ff wat langer daar de bediening inderdaad “pogo pogo” is. Eenmaal uit de poort blijkt dat we toch wel een bekijks hebben. Alle busjes en taxi’s stoppen en toeteren om een paar dollar te verdienen. Helaas we gaan lopend. Het dagelijks leven is zoals in veel Afrikaanse en Aziatische landen buiten. Milieu wordt niet echt gewaardeerd, want overal zie je rotzooi. Het is zwaar bewolkt, dus ik heb nog steeds mijn bergje niet gezien. Na een dik uur gelopen te hebben arriveren bij de eerst tekeningen van de stad. Naast een centraal plein ligt een voetbalveld waar een wedstrijd plaatsvindt. Heel officieel met scheidsrechter en publiek. Er mist alleen gras. Na een fotootje liepen we door de stad. Er kwamen 2 gasten bij ons lopen en starten een gesprek. Het was een porter(drager) en een vriend. Ze deden aardig en geduldig en liepen met ons mee onder het motto “Engels leren op straat”. We liepen de stad door en kwamen bij een markt. Aangezien alleen groente werd verkocht en het wel erg lokaal was wilden we verder. Aangezien we dorstig waren brachten ze ons naar de Kilimanjaro bar, wat door Masai gerund werd. Hier zitten allemaal drager en mensen die de beklimmingen doen. Wij dachten toeristen, maar die heb ik heel de stad niet gezien. Na een drankje gaven we aan dat we teruggingen. Ze konden wel een taxi regelen, maar voordat wilde de andere jongen zijn kunst laten zien. Aha, daar kwam de aap uit de mouw, toch niet geheel onafhankelijk. Na het zien van zijn kunst kocht een schilderij uit medelijden. Ik zei als hij vervoer regelde voor 20.000 Shilling we met hen meegingen. Na een heel eind gelopen te hebben, kwamen we bij zijn “coffin”, we maakte er grappen over, want de porter was wel grappig. Ze brachten ons inderdaad keurig naar Lodge en we rekende met ze af. Ze waren uiteraard heel blij en we kregen nog een hug. Eenmaal in de lodge gingen we naar de kamers om weer te relaxen en spreken om 19:00 uur af om te dineren. Als ik daar aankomt zit de gehele groep te eten. Toch gezellig om met elkaar te eten. Onder het eten belt Marjolein, maar omdat het zo ongelofelijk hard regent kan ik haar amper verstaan. Ik bel haar later terug. De deelnemers kruipen toch even terug door het regen geweld. Ik verteld over de film van mijn collega en dat het dus alleen maar kan meevallen.

Om 20:45 uur ga ik naar de kamer en doe mijn laatste doe dingetjes.

Trekkingsdag 1) 13 juni 2017

Om 06:50 uur opgestaan en klaar gemaakt voor het ontbijt. Ik loop van mijn lodge richting eetzaal/receptie. De deelnemers komen ook langzaam binnen. Na het ontbijt is het tanden poetsen en de bagage richting receptie brengen en afrekenen. Ik heb 3 packs namelijk een dagrugzak om mee te wandelen met camelbag en een Sigg veldfles en allerlei andere dingen als energie bars rugkleding, toiletpapier etc. De andere rugzak is voor op de berg, daar zit verschoning in toilettas en warme kleding voor op hoogte. De derde tas blijft achter bij de reisorganisatie “Easy Travel”, daar zitten de kleren voor de rest van de safari en Zanzibar trip, mijn laptop en andere zaken, die ik nu niet nodig heb. Als om 08:00 uur iedereen klaar is maken we kennis met de zevende deelnemer Pepe Jorge Martin, of wel Pepe. Hij komt uit de stad Barcelona en spreekt gelukkig goed Engels. De spullen worden ingeladen en ik Facetime nog even met thuis, want de komende week op de berg is het nog maar de vraag of we kunnen communiceren. Ik stel ook ff de groep voor aan het thuisfront;

Deelnemers: Sanne en Robin(stelletje), Mechteld en Carla (moeder en dochter), Marcel(uit Den Haag) en Pepe.

Rangers: Albert, James en 42(hij heeft een moeilijke naam en lijkt op Fourtytwo)

Om 08:30 uur rijden we weg van de lodge, via Arusha langs het vliegveld richting Machame ingang van Kilimanjaro. In de bus zitten ook al een aantal porters. Wel gezellig hebben die gasten het onderling. Na 1,5 uur rijden houden we een laatste stop voor de noodzakelijk inkopen. Ik koop alleen een cola zero, want ik heb alles. Als we dan eenmaal weer onderweg zijn zien we ook een andere berg Mount Meru, die we de komende weken wel vaker gaan zien vanaf de Kili. De rit is wel leuk omdat je soms door plaatjes rijdt waar al het straatleven zichtbaar is. Schoolgaande kinderen in tenue en allerlei shopjes. De natuur is afwisselend met maïsvelden, bananenvelden en andere gewassen en zelfs zonnebloemen. Ook veel natuur en riviertjes, waar nu nog water in staat, daar het net regenseizoen is geweest. Rond elven gaan we van de doorgaande weg af en hobbelen de laatste kilometers naar de ingang van het park. Hier zie een veel meer verwilderde natuur. Ik heb er zin in. Als we op de parkeerplaats van het park komen, blijken we niet alleen te zijn. Vele dragers en deelnemers staan al klaar. Er lopen hier en daar ook apen rond, dus je moet goed op je spullen passen. Bij de receptie van het park moeten we ons inschrijven met paspoort, dit zou een dagelijkse routine worden per camping. De deelnemers worden in een wachtruimte “gedumpt”, om daar water in de camelbags te doen en het lunchpakketje in je rugzak. Alle spullen van de bus moeten verdeeld worden onder de dragers en daarna gewogen. Dit duurt wel even, want je hebt het over tenten, voeding voor 7 dagen en allerlei spullen. Blijkbaar moet er voor elke kilo die de berg op gaat betaald worden, dus dat neemt veel tijd in beslag, naast het feit dat we in de rij staan. Om 13:15 uur gaan we dan uiteindelijk van start. Het tempo is langzaam (pole Pole), we maken onze eerste groepsfoto, bij het bord van het Kilimanjaro park. We lopen in een mooi groen regenwoud en het is droog. Het is prima loopweer en ik loop in een korte broek met shirtje. In het regenwoud is het wel drukkend door de hoge vochtigheidsgraad. Al gauw raak je bezweet. De begroeiing doet me denken aan Nieuw Zeeland en Argentinië, waar ook in de diepe regenwouden van die lange slierten mos hangen. Ze werden toen “baard” genoemd. Ik heb van de rangers niet echt begrepen hoe het hier genoemd wordt. We stijgen behoorlijk en ondanks het rustige tempo ervaren de meesten het als pittig. Na een uurtje hoeden we rust en eten het lunchpakket op. In mijn Camelbag heb ik ORS in het water gedaan, opdat ik genoeg zout binnenkrijg. In mijn Sigg Bidon heb ik water met een oplostablet vitaminen. Uiteraard is het belangrijk om goed te drinken, daar je veel zweet en dadelijk ook op hoogte komt. Dan moet je meer drinken dan je gewend bent. Onderweg staan er toilethuisjes. Een houten hok met twee voetstappen en een gat. De rangers hebben als standaard grap dat als je naar de WC moet, dat je dan weg moet voor een “message”. En dat deze huisjes internetcafe’s zijn. Als je onderweg door porters wordt gepasseerd dan is het gebruikelijk om “Jambo Jambo”te zeggen. Het betekent “hoi”. In later stadium leren we het Kilimanjaro lied waar Jambo Jambo and Kulumachacha en dergelijk voorkomen. Net zoals in de Lion King. De wandeling gaat Pole Pole door. Ik trek dit lage tempo niet echt en ga toch voorruit. Ik wacht soms wel 10 minuten om weer samen op te trekken. Na vele stops in het mooie regenwoud komen we uiteindelijk na behoorlijk geklommen te zijn op onze eerste kamp aan, waar we een groepsfoto maken bij het bord. Vervolgens inchecken bij de beheerder. Na het inchecken worden we naar de tenten. Ik krijg een tent voor mij alleen en mijn personal assistent neemt mij dagrugzakje over en begeleid me naar mijn tent. Is wel lekker zo’n tentje alleen waar je je spullen uit je rugzak kan laten en je matje en slaapzak kan neerleggen zoals je wilt. Na het wassen met een kommetje water en omkleden, worden we verwacht in de foerage tent. Thee en popcorn staat klaar, dit zal een dagelijkse kost zijn, na de wandeling. We krijgen van de rangers een lezing over wat we kunnen verwachten en hoe de route morgen gaat zijn en wat je moet meenemen/aantrekken. Er wordt aangeven dat Pole pole echt belangrijk is en daarnaast het groepsbelang een belangrijk onderdeel is om gezamenlijk het doel te bereiken. Ik knoop dat in mijn oren en zal morgen mijn leven beteren. Het eten wordt vervolgens geserveerd. Soep en aansluitend aardappels, sla en visfilet. Helemaal niet verkeerd. 1 ranger in dit geval 42 blijft bij ons mee-eten. Achteraf zal dat elke dag gebeuren, puur om te kijken of iedereen goed eet. 1 van de punten bij hoogte ziekte is dat je je eetlust verliest namelijk. Na eten krijgen we nog thee en worden we gecontroleerd op hartslag en zuurstof gehalte van het bloed. Ook hier geldt als je bloed onder de 60% zuurstof bevat mag je niet verder. In dit geval was alles goed. Om 20:30 uur gaan we onder een prachtige sterrenhemel naar bed. Door het vele drinken moest ik er wel 2 keer uit om te plassen, maar dat was niet erg met zo’n uitzicht. Uiteindelijk lekker gelegen in mijn leger slaapzak en meer geslapen dan in het hotel.

Trekkingsdag 2) 14 juni 2017

’s-Morgens om 05:30 uur een groot bericht verzonden(toilet), gauw de terminologie aangepast. Dit om te voorkomen dat ik onderweg moet poepen. De reveille is om 06:30 uur met thee bij je tent en water(kommetje) om je te wassen. Doet me denken aan dienst, waar je je helm kreeg met water en daar ook alles mee moest doen. Vervolgens je rotzooi weer in pakken in de twee rugzakken. Daarna hebben we om 07:00 uur ontbijt met thee. Een plaatselijk pap, porch genaamd, krijg ik moeilijk door mijn strot. Ik gooi daar chocolade poeder doorheen om het smakelijker te maken. Velen volgen mijn voorbeeld. Gelukkig volgen er boterhammen, gebakken ei en worst. Ook staat er jam en pindakaas op tafel. Dus helemaal niet verkeerd. Na het ontbijt krijgen we lunchbox uitgereikt die ook in je dagrugzak gepropt moet worden. Na het tandenpoetsen staan we om 08:15 uur gereed om onze wandeling voort te zetten. We waren niet de enige op dit kamp en onderweg kom je allerlei nationaliteiten tegen. Nieuw Zeelanders, Engelsen, Duitsers, Spanjaarden, Japanners, Pakistaners, Amerikanen etc. Allemaal met begeleiders en dragers. Een populaire berg om op te gaan. Wij lopen overigens de Machame trail, maar er zijn ook andere beklimmingen. Als we een half uur onderweg zijn zie ik dat mijn telefoon bereik heeft dus kan ik wel onder het lopen ff bellen, want het tempo ligt toch laag. Toch leuk om ff van elkaar te horen hoe het gaat. Ik vertelde dat het tempo wel heel traag was en daar kreeg ik later van de groep commentaar op. Ik bleef nu wel de gehele tijd bij de groep en het tempo wend op gegeven moment wel. Het is weer grandioos mooi weer en ik geniet ervan. Wederom lopen de dragers ons voorbij en roepen wij Jambo Jambo. In de verte zien we Mount Meru in een wolkendek liggen. Over het algemeen rusten we elk uur en drinken en eten dan wat. Of je kan dan een bericht(message) versturen. Plasje plegen dus. Ik ben blij met mijn camelbag, want dan kan je gewoon drinken terwijl je loopt. Ik gooi dagelijks twee zakjes ORS in de 3Liter zak. Doordat ik gisteren licht hoofdpijn had ben ik vandaag met een halve Diamox pil begonnen. Deze is om hoogteziekte te onderdrukken. En aangezien we vandaag klimmen tot 3750 meter leek het me wel goed om ermee te starten. Het gaat allemaal voorspoedig de sfeer en weer is goed. We komen rond 14:00 uur op het kampement aan. Iedereen feliciteert elkaar voor dit resultaat, dit ritueel blijven dagelijks continueren. Na het wassen met het kommetje water gaan we uitgebreid eten met soep en spaghetti. Koolhydraten worden hier goed aangevuld. Na het eten kan iedereen lekker rust houden, zodat we om 16:00 uur nog een kleine hike van een uur kunnen doen. We lopen naar een punt waar we het tentenkamp goed kunnen zien en fotograferen daar vandaan. De kili top is ook te zien boven het wolkendek. Het is behoorlijk koud hier al. Hoofdpijn is ook aanwezig ondanks de diamox en paracetamol. Als we van het uitzicht doorlopen naar een ander deel bij het kamp komen we bij de “Cave”. Dat is de plek waar vroeger de klimmers sliepen. Nu heet dit kamp daarom ook zo. In deze Cave mag nu niet meer worden overnacht. Als we na een uur weer terugkomen op het kamp worden we zingend door het gehele team ontvangen. Dit ritueel is erg leuk en straalt plezier uit. Ook wordt door deze song eenieder voorgesteld en mag zijn danskunsten laten zien. Het is leuk om te zien dat ieder zijn eigen identiteit aan zoiets geeft. Deze manier van zingen heb ik gefilmd en is leuk om weer terug te zien. Allerlei Kilimanjaro songs passeren de revue. Na dit evenement krijgen we in de mess tent thee en popcorn. Om aansluitend de briefing te krijgen van de volgende dag. Tijdens de briefing verteld 42 over het ontstaan van Tanzania en het van Duitse hand over is gegaan in Engels regime. Dat is dan ook de rede dat Engels de hoofdtaal is naast Swahili. Na deze lezing worden we weer gecontroleerd op hartslag en zuurstofgehalte. Iedereen zit binnen de grenzen en gaan eten. Na het eten heb ik nog steeds hoofdpijn en duik op mijn bed. Door de vele thee en vocht tijdens het wandelen, moet ik er 3 keer uit vannacht. Desondanks heb ik redelijk geslapen.

Trekkingsdag 3) 15 juni 2017

Om 06.30 uur sta ik op met een ontzettende pijn in mijn linkerheup en rol mijn slaapzak en matje op. Gelukkig krijgen we wel thee op “bed” en ons wasteiltje. Toch wel lekker zo’n tent service?. Het is wel erg relaxt om zo verzorgd te worden. Dat maakt zo’n pittige wandel weekje echt als vakantie. Als het ochtendritueel heb gehad verstuur ik nog een grote message, zodat ik onderweg niet hoef te poepen. Vervolgens gaan we eten en worden we naast de thee weer verwend met de “Porch”. Gelukkig komt daarna het lekkere eten, zoals gebakken ei, pannenkoeken, worst en fruit. Echt een luxe zo op die berg. Om 08:00 uur tandenpoetsen en de laatste handelingen leggen met inpakken van de rugzakken. Lunchpakket, warme kleding etc. Maar ook zonnebrand factor 50 smeren, zonnebril en safari hoed horen bij de outfit, daar de zon schijnt en boven het wolkendek het risico van verbranden hoger ligt. Vandaag klimmen we naar 4650 meter. Om vervolgens weer af te dalen naar het nieuwe kamp dat op 3900 meter ligt. Dit allemaal om aan de hoogte te wennen. Het lopen gaat weer “pogo pogo – plan plan- pole pole”, maar daar wen je ook aan. Door het redelijke weer heb ik het goed en geniet ervan. Pepe, de jongen uit Barcelona is 28, loopt makkelijk, is mountaineer, dus ook wel gewend aan hoogte. We maken wat grapjes en lopen vrolijk verder. Na een uur lopen houden we even rust. Er staat een aardige bries, dus ik trek laag 3 aan. Als we vertrekken geef ik iedereen een dropje en vertel iedereen dat we die van Juna hebben gehad. En dat ze die met liefde heeft gegeven. De rangers kennen het niet maar vinden het wel lekker. We lopen weer verder en de groep valt stil en ik herken dat als dom naar boven stompen. Ik voel me goed en heb daar een hekel aan. Daardoor start ik maar met een liedje die we in het leger zongen. Je merkt dat het motiveert en dat er weer leven in de groep komt. Ik zing de volgende liederen: He ho Captain Jack, Alouette en the say in the army. Als we hierdoor weer een stuk verder zijn hoor van enkelen dat het hen zeker helpt en daardoor hun aandacht niet alleen bij het lopen ligt. Als we bij de lunch aankomen wordt mij nogmaals aangegeven dat het op prijs wordt gesteld om te zingen. We zitten bij de lunch bij een Lava krater op 4650 meter hoogte. Er worden wat foto’s geschoten omdat aan de ene kant de top van de Kili zichtbaar is en aan de andere kant de lava krater. Het eten wordt genuttigd en de thee smaakt goed. Er zitten hier hele grote kraaiachtigen roofvogels met grote snavels. Ik geef ze mijn resten van de kip, die in de lunch zat. Binnen no-time zit het vol van die beesten natuurlijk. Dus er gaan ook nog koekjes die kant op. Na een half uur zetten we de tocht voort. Een zeer pittige afdaling met hier en daar ijs, maakt het er niet makkelijker op. Met afdalen heb ik in verhouding tot de groep meer moeite. Mede vanwege het feit dat ik vorige jaar twee enkelbanden gescheurd heb aan mijn rechter enkel. Heeft dus ook te maken met de angst een verkeerde beweging te maken. Desalniettemin loop ik met Pepe voorop, beide zonder stokken. Als we maar blijven afdalen begint mijn knie te protesteren. Aangezien ik een stok bij me op mijn rugzak draag vraag ik die tijdens het lopen eraf te halen en mij te geven. Ik draai hem snel op lengte en loop verder. Lang plezier heb ik er niet van want hij breekt na 5 minuten. Dit kwam, doordat ik de onderkant veel te ver had open gedraaid had. Balen maar geen ramp. Het kamp werd zichtbaar en we moesten nog een behoorlijk stuk afdalen. De vegetatie is hier weer wat groener en er staan een soort van ananasplanten. En mooie palmachtige planten. Ik geniet van de omgeving en doe wat meer rustiger aan. We arriveren rond 15:00 uur op ons nieuwe kamp aan. Ons ritueel van feliciteren, groepsfoto en inschrijven wordt weer toegepast. We worden weer opgewacht door onze crew en ik geef mijn spullen aan mijn personal assistent, die me naar de tent brengt. We krijgen thee en een warm teiltje water om ons op te frissen. Tot 17:00 uur hebben we ff niets. Na de verschoning begin ik mijn dagboek verder uit te schrijven, want de laptop ligt nog beneden bij Easy travel. Elk gewicht moet je voorkomen boven. Als ik aan het schrijven hoor ik dat het regent op de tent. Als ik naar buiten kijk blijkt het hagel/sneeuw te zijn. Gelukkig valt het nu in plaats van tijdens het lopen. Geeft wel aan hoeveel geluk we hebben met het weer. Mijn heup begint nu wel serieus te worden en is het enige wat tegen zit deze trip. Als ik wil opstaan lijk ik wel op een oude man(ben pas 52). Nu ben ik in de groep van de mannen zeker de oudste, Pepe(28), Marcel(41), Robin(30) en de rangers ook rond de 30. Desalniettemin gaan we vrolijk verder. Om 17:00 uur hebben we weer briefing in de mess tent met thee en popcorn. 42, James en Albert vertellen over de geschiedenis van de Kilimanjaro. Ik had daar ook al over gelezen, maar het beklijft natuurlijk veel beter als je heet ook nog eens hoort vertellen. Na deze informatie krijgen we de briefing van morgen. Morgen gaan we over “de Wall”, een steile wand. Ik heb dat op een video van een collega gezien en dat is meer dan pittig. Meer klimmen dan wandelen. Verschillende punten waar je de berg moet zoenen om niet naar beneden te donderen. Ik heb mede daardoor ook een extra verzekering afgesloten met Flying doctors. De tocht zal ongeveer 6 uurtjes in beslag nemen. We mogen daardoor uitslapen tot 07:00 uur. Na de briefing hebben we nog een half uur voor ons zelf om daarna te dineren. Ik probeer te bellen maar krijg geen connectie. Sms’en ging wel. Lein en Juna lopen 4-daagse van Vathorst en Floor is begonnen met haar eerste tentamens. Om 19:00 uur eten en dan daarna lekker in mijn slaapzak, want het is hier serieus koud als de zon onder is. 5 lagen is noodzakelijk. Uiteraard in mijn slaapzak is dat allemaal niet nodig. Naked. Ik kan deze avond slecht mijn slaap vatten. En heb erg last van mijn heup. Om 20:45 uur ga ik nog ff plassen, snel eruit schoenen aan en 2 meter lopen, pissen en snel weer terug in je warme slaapzak. Gelukkig kan ik daarna wel slapen. Totdat ik om 3:30 uur met krampen in mijn buik. Ik kleed me aan om naar het toilet te gaan. Wat ik al vermoedde, racekak. En dat boven zo’n gat in de grond. Ik vind dat maar helemaal niets. Als ik het gelost heb en snel weer in mijn tentje ben, eet ik Norit en probeer nog wat te slapen. Uiteindelijk lukt dat. Om 06:30 uur word ik weer wakker met een rommelende buik. Ik besluit de koffie van 07:00 uur af te wachten en daarmee Norit te nemen. Vervolgens ga ik weer naar de WC en plaats weer flinke handtekening. Als ik terug wandel hoor ik mijn telefoon connectie maken en probeer naar huis te bellen. Ik denk dat ik op dat moment niet een gezellige gesprekspartner was, daar ik een beetje liep te zeuren over mijn kwaaltjes. Soms moet je ook ff door de dalen heen. Het is dan ook wel een opgave als je op 52ste in een tentje ligt in de vrieskou. Welke gek doet dat voor zijn lol.

Trekkingsdag 4) 16 juni 2017

Na het telefoontje met het thuisfront konden we gaan eten en ons opmaken voor de tocht naar/op de muur. We vertrekken om 09:15 uur en de zon was alweer boven de Kili uitgekomen. We daalden eerst af om na de rivier oversteek weer te gaan klimmen. De Wall is een begrip op de Kili en dat is terecht. Het tempo ligt laag en je hebt je handen en voeten nodig om omhoog te komen. Daardoor krijg ik mijn ademhaling niet erg goed onder controle. Het is zwaar maar geeft wel voldoening en is weer eens wat anders dan wandelen. Het uitzicht is fantastisch van hier. En wederom boffen we met het weer. Na een uur zitten we op dezelfde hoogte als het kamp waar we de vorige nacht geslapen hadden. Na nog een uur klimmem klauteren en lopen komen we op de westkant van de Kilimanjaro uit. Je kan vanaf hier de gletsjers zien. Het is een mooie plek en je kan alle kanten op kijken. De vergezichten zijn bijzonder. We zitten op 4600 meter en ik heb goed bereik. Dus verstuur ik enkele whats appjes en foto’s. De rust die we hier krijgen is relatief kort, wat ik jammer vind. We maken ons weer klaar om af te dalen. Mijn wandelstok is professorisch gemaakt, maar heb er wel profijt van daar ik dan deels mijn knie kan ontlasten en meer evenwicht heb. De sfeer in het team is goed en iedereen is redelijk fit, behalve Mechteld en ik. Gisteren zaten Carla en Marcel er helemaal doorheen, maar die zijn zichtbaar opgeknapt. Wel grappig hoe snel je weer beter kan voelen. Ik begin me ook wel wat beter te voelen en durf het aan om power repen naar binnen te werken. Als we eenmaal op bepaalde hoogte zijn, zien we het kamp liggen. Dat is een beetje verneukeratief, daar we eerst moeten afdalen en dan een beekje moeten oversteken en vervolgens omhoog moeten klimmen/lopen. We houden even stil om wat lagen uit trekken, daar het weer warm is en er nog wat inspanning nodig is om verder te gaan. Als we afdaling voltooid hebben zien we pas echt hoe stijl we weer naar boven moeten lopen. We praten elkaar moed in en na een uur komen we bij het kamp aan. Het ritueel wordt weer ingezet en het geeft wel een kick om iedereen te feliciteren met de behaalde prestatie. De foto wordt gemaakt en na de inschrijving(registratie) worden we weer door de crew verwelkomd. Na ff de handen gewassen te hebben en een trui aangetrokken, gaan we uitgebreid lunchen. Het is dan ongeveer 14:30 uur. Wat is het toch heerlijk om zo verwend te worden en je alleen hoeft te richten op het lopen. Het team is goed op elkaar ingespeeld en ik vind dat alles heel georganiseerd is. De vriendelijkheid en attentheid van de mensen maakt het geheel compleet. We eten kip, banaan en aardappels met saus en er is ook lekkere sla. Hoe ze het doen en vers houden is me een raadsel. Na de the en water gaat iedereen ff naar de ten om zich op te frissen en lekker te luieren op je bed. Na 2 uur worden verwacht in de mess tent voor de briefing. 42 verteld ons hoe je vroeger als man binnen de Masai gevormd werd. Of je overleefde dat en was sterk, of je liet het leven, omdat je toch niet sterk genoeg was. Aansluitend werd er uiteengezet wat we de volgende dag gingen doen. Toen alles verteld was kregen we nog een half uur vrij, die ik wilden benutten op de toilet. Echter was die bezet, dus probeerde ik het thuisfront te bellen. Prompt als ik bereik heb verlaat iemand het toilet. Al bellend ga ik het hok binnen. Een beetje raar gesprek op zo’n stink hok waar je uit moet kijken dat je niets in het gat laat vallen. Echter het is toch altijd fijn als je elkaar kan spreken. Floor had inmiddels 2 tentamens gehad en had daar een redelijk gevoel over en Juna ging de laatste dag van de 4-daagse lopen. Om 19:00 uur gingen we eten en op tijd naar bed. Echt goed slaap je niet, maar je lichaam heeft gewoon rust nodig dus als je maar ligt is het al goed. De tent is vochtig en klam van de regen. Als ik om 00:00 uur op sta om te plassen, is het weer strak blauw met sterren. Wat een prachtig gezicht is dat toch. Ik geniet er even van en probeer nog wat slaap te pakken.

Trekkingsdag 5) 17 juni 2017 Karanga-Barafu

Ik sta op om 06:00 uur en geniet van het mooie uitzicht, tevens stuur ik een paar foto’s naar het thuisfront. En zelfs ff iets op FB, zo goed is de verbinding. Om 07:00 uur lekker bakkie koffie en ff wassen. Aangezien er in het volgende kamp geen gelegenheid voor is, probeer ik me nog ff goed te wassen. Om 07:45 uur ontbijten we, waarna om 09:00 uur Sharp vertrekken. Iedereen is gemotiveerd om te gaan lopen naar het laatste kamp voor de summit. Iedereen is fit en het weer is wederom fenomenaal. Ook hoeven we maar 4 uurtjes te lopen dus dat is wel erg relaxt. Desalniettemin moeten we nog wel 700 meter stijgen tot het volgende kamp. De omgeving is kaal en veel losse stenen en gruis van lava. Je kan wel zeggen dat het een soort maanlandschap is. Doordat we redelijk snel moeten stijgen is het na 40 minuten al een dood zooitje. Ik zet dus maar weer een liedje in en ben in stat om meerdere coupletten toe te voegen. Albert filmt het en het is leuk om weer terug te zien. Iedereen raakt weer wat meer gemotiveerder. Na 20 minuten hebben we rust en probeer het thuisfront te bellen. Ik vertel dat we ons goed voelen en dat de sfeer in de groep goed is. Thuis gaat het gelukkig ook goed en met mijn moeder gaat het een stuk beter. We lopen weer verder en na 20 minuten zet ik weer een lied in. Achter ons lopen gasten uit Michican(USA) en die zingen ook uit volle borst mee. Als ik uitgezongen ben vraag ik aan de Amerikanen of ze ook een liedje kennen en nemen het stokje over. Echt leuk. Het breekt de dag en leid af van het lopen. Voordat je het weet heb je weer een stuk afgelegd. Op de film kan je goed zien dat we op een lava berg lopen en op de achtergrond zie je de Kili. Na een tijdje hebben we weer ff een rust moment. Iedereen is nog steeds positief en als we weer een tijdje lopen vraag ik 42 om ook een liedje voor te dragen. Hij geeft hier gehoor aan, zodat we weer een stapje dichter bij het eind doel zijn. Na 42, dagen we Pepe ook uit en die zingt het leidt van FC Barcelona. We kunnen dat helaas niet meezingen, maar het is wel leuk. Doordat we steeds hoger komen en het goed weer is, geniet ik van wat er wijds te zien is. De focus blijft de Kili uiteraard. De laatste klim naar het kamp is wederom pittig, maar als we aankomen in het kamp is de trots alleen maar groter. Na het ritueel feliciteren, tekenen en foto bij het bord van het Barafu kamp, gaan we naar het kampement. Onze tenten staan op een mooie plaats en onze thee en popcorn staan om 13:00 uur klaar. We krijgen de laatste briefing voor de summit. Vervolgens lunch en soep met aardappelen en saus. Als dit verorberd is worden we geacht te gaan slapen tot 17:00 uur. Ik ben nooit echt goed in voorslapen, maar goed zoals eerder al gezegd is rusten ook goed. Echter het waait heel hard en de tent klappert, van rusten en slapen komt dus niets. Om 15:30 uur ga ik nog naar boven om te kijken of er verbinding is en nog een mooie foto te maken valt. Ik kan wat foto’s versturen, maar de kili blijft in de wolken hangen. Als ik om 16:15 uur bij de tent aan kom is de voorkant van mijn tent stuk gewaaid. Ik lig nog onrustig in de tent totdat we gaan eten. De mess tent klappert aan alle kanten en de tentpalen zijn al krom van de kracht van de wind. Iedereen is gespannen. Zelfs de jongens die het eten uitserveren. Dit kan ons noodlot nog wel worden. Als deze wind vannacht boven ook staat dan daalt de gevoelstemperatuur zo naar -40. Dan redt 80% van de groep de top niet. Na het eten gaat iedereen naar de tenten. Ik hoop dat de mijne er nog staat. De jongens hebben overal stenen opgelegd. Dat is een verbetering, maar als het tentdoek scheurt zijn we de sjaak. Als ik in mijn tent lig weet ik al dat ik door het harde geklapper niet kan slapen. Zelfs met oordoppen in voel ik door mijn slaapzak heen de wind door de tent suizen. Ik probeer kalm te blijven, maar dat is verdomd moeilijk. Elke keer als ik op mijn klokje kijk hoop ik dat de wind minder wordt, maar helaas. Uren verstrijken. Het duurt lang voordat het eindelijk zover is om op te staan. Geen minuut geslapen, dat is geen goed teken. Een linkerheup die me tergt. Als ik mijn boodschap op de WC heb gedaan en 3 lagen broeken aan heb, 2 paar sokken en 5 lagen op het bovenlijf, muts en een baklava om heb en de zaklampen bij de hand, moet het maar gebeuren. De mess tent ligt plat dus er kan daar geen thee gedronken worden. De service boys verwijzen me naar de tent. Ik zeg dat ik niet meer naar mijn tent ga, maar in het toiletgebouw ga staan. In ieder geval uit de wind en ik hoef niet te bukken want ik wil niet onnodig mijn heup belasten. Ik ben met mijn stomme kop mijn reserve batterijen vergeten mee te nemen en daardoor is mijn hoofdlichtje zwak. Gelukkig heb ik nog wel een zaklantaarn, maar ik wil mijn handen vrij hebben met de stevige wandeling/hike naar boven. Ik heb 2 paar handschoenen aan en dat voelt allemaal wel goed. Als iedereen uiteindelijk in het toiletgebouw staat te dringen wordt het tijd om te starten met de uitdaging naar de summit.

Trekkingsdag 6) 18 juni 2017 Barafu-Uhuru peak

De finale is aangebroken en we vertrekken behoorlijk ingepakt om de top te gaan bereiken. Het is rond 00:00 uur. Het zicht is natuurlijk beperkt daar het donker is en ik mijn lamp niet aan heb. Desondanks kan ik goed zien hoe ik moet lopen. De wind is nog steeds heftig, maar de kleding is misschien toch wel iets te veel voor het begin. Probleem is dat als je wilt stoppen de kou al gauw toeslaat dus ik doe mijn kleine handschoen uit en draag alleen 1 paar. Marcel doet ook zijn wintersport handschoenen uit, maar wordt erop gewezen wel handschoenen moet dragen. Ik geef hem mijn dunne paar en daar kan hij goed mee overweg. Als we een uur onderweg zijn zie je dat het redelijk druk is op de berg met groepjes mensen met hoofdlampjes. Ik voel me goed en loop tussen 2 groepen in als ik Captain Jack ga zingen, al gauw blijkt dat velen niet dat energie level hebben om te zingen, dus staak ik al gauw deze actie. Het gaat tergend langzaam, maar is wel goed. Het vervelende is dat er geen continu tempo in zit. Velen malen moeten we stoppen en dan begint naast de vermoeidheid en kou ook de slaperigheid een rol te spelen. Zeker als je telkens 20 seconden stil staat. Marcel valt op een gegeven moment bijna om, en ik roep hem weer tot de mensen dat hij zijn kop erbij moet houden. Er wordt soms even gestopt om snel een reepje of iets te drinken, maar langer dan 5 minuten is dat niet, want dan bevries je. Uren gaan er voorbij en eindelijk zie je de vormen van de gletsjers. Ook bij mij beginnen na 4 uur de vermoeidheid en slaperigheid een rol te spelen. Ik denk terug aan de tijd bij het Korps tijdens de commando opleiding. Daar kregen we ook weinig te eten, geen slaap en waren we ook super moe. Ik kan dit niet vergelijken, maar deze nacht komt wel in de buurt. Als we eindelijk bij het Stella point aankomen zit iedereen er wel door heen. Doordat we daar zijn dacht ik dat we er bijna waren en dronk en at een energie bar om vervolgens de laatste 45 minuten naar de top te lopen. Ik liep met Pepe op, maar de moed begon me wel telkens in de schoenen te zakken toen het einde steeds niet in zicht was. Gelukkig kwam de zon op en zag je om je heen veel mooie zaken die je op de been hielden. Gletsjers in mooie zonsopgangslicht en ook de andere berg was goed te zien. Daarnaast was de afgrond ook goed te zien met lave steen en dergelijke. Desalniettemin duurt het pad naar de top tergend lang. Het is niet stijl meer maar de energie is uit je lijf. Als we dan uiteindelijk bij het monument staan voel je je toch emotioneel. Pepe en ik omarmen elkaar en maken foto’s van deze geweldige prestatie. Als even later de anderen komen maken we de groepsfoto. Ook feliciteren we elkaar en ik spreek mijn respect uit voor Carla. Carla en Mechteld hebben het extreem zwaar gehad, maar hebben wel doorgezet. Klasse. Als het nog geen euforie genoeg is vraagt Robin, Sanne ten huwelijk op de berg. Foto’s worden er geschoten en we blijven nog ff daar. Vanwege de kou en het lage zuurstofgehalte moeten we de terugreis aanvaarden. Als je dacht dat dit ff naar beneden lopen was dan heb je dat goed mis. Je bent uiteraard in een winning mood, maar je energielevel is laag en er is nog steeds weinig zuurstof. Ik doe rustig aan en probeer nog wat foto’s te maken van de mooie gletsjers. Veel drinken en nog wat repen naar binnen om vervolgens gestaag af te dalen. Doordat ik twee paar sokken aan heb levert dat wel wat wrijving op. Het dalen gaat op zich wel snel, maar kost nog wel wat kracht. Gelukkig is het zicht goed en wordt het mooi weer. Al snel kunnen er lagen uit. Ik geef mijn Northface skibroek en Riverwood trui aan de porter, die bij mij in de buurt loopt. Hij is er zichtbaar blij mee. We vervolgen onze afdaling die best heel pittig is. Je ziet nu ook hoe je gestegen bent want het is dezelfde route. De groep valt nu wel uiteen. Op een gegeven moment ben ik Marcel en Pepe ook uit het oog verloren en ze lopen voor me. Ik neem minder risico, want wil heel van de berg komen. Aangezien de spieren moe zijn en we niet geslapen hebben, is het risico op blessures groter. De porter blijft bij mij en ziet mij stoeien met de afdaling. Als ik nog een laag uit trek en drink, neemt hij mijn rugzak over. De camelbag is nog steeds bevroren, dus ik drink uit de Sigg bidon. Ook daar zitten wat ijspegels in, maar drinkbaar. Op een gegeven moment zie ik Pepe en Marcel weer en denk hen weer te bereiken, maar ze wachten niet dus ik neem nog een break. Intussen komen Robin en Suzan ook vlak achter me aan. Ik moet nog een uur ploeteren om uiteindelijk mijn personal assistent tegen te komen. Ze zijn een stuk de berg opgeklommen om ons te feliciteren. Echt wel leuk. Nog een klein half uur en we zijn weer bij het kamp. Voldaan duik ik op mijn bed, in de wetenschap dat we dadelijk weer verder moeten van deze plek op 4600 meter naar 3900 onze nieuwe stek;-( Gelukkig komen de anderen wat later en wordt dus automatisch mijn rust verlengd. Pepe en Marcel waren er ook al, maar liggen waarschijnlijk ook op adem te komen. We kunnen ff een uurtje pakken, totdat we rond 11’n weer aan tafel gaan om te lunchen. Een stevige lunch is klaar gemaakt en we vragen uiteraard hoe lang we nog moeten afdalen. Helaas hebben we nog 4 uur te gaan. Deze demotiveerde opmerking slaat bij de meesten wel in. Ondanks iedereen natuurlijk trots is op zijn prestatie. Is de aanslag van dit geheel groot en afdalen, ondanks mooi weer, is pijnlijk op elke spier. Daarnaast eist de vermoeidheid van een nacht niet slapen zijn tol. Als we uiteindelijk na de lunch naar beneden gaan is eenieder in zichzelf getrokken. Er wordt gevraagd of ik wil zingen, maar ik zeg dat ik me moet concentreren op de afdaling en dat nu niet kan doen. Bij stijging is het tempo laag en hoef je je minder te concentreren op waar je je voet zet. De laatste lootjes wegen altijd zwaar. We zien in de verte een camping site. Deze blijkt niet diegene te zijn waar wij moeten zijn. We rusten wel even op die plek, zodat ik het heugelijke nieuws kan delen met het thuisfront. Wederom een emotioneel moment. Desalniettemin moeten we nog 2 uur lopen en straf naar beneden. Deze deceptie is best heftig, maar gelukkig kan iedereen het doorstaan. We dalen verder af en drinken onze laatste water. Het tempo gaat omlaag, maar wie geeft daar nog om. Als we uiteindelijk op de camping aankomen rond 17:00 uur is er geen euforie stemming meer, maar een oververmoeidheid. Uiteraard feliciteren we elkaar en tekenen het boek af. Op de camping krijgen we thee en water om ons te wassen. Maar wat moet je wassen als je bijna 48 uur in de weer bent met 2 druppels schoon water. Ik begin met mijn oksels en eindig met mijn voeten. Als ik dan klaar ben heb ik dus mijn gezicht vergeten. Dat is dan maar voor morgen. We krijgen eindelijk weer eten en drinken. Eigenlijk smaakt het me gewoon niet, waarschijnlijk door de vermoeidheid. Boeien, het is nu niet meer belangrijk. De rangers controleren het nu ook niet meer in die zin, want hun risico is nu ook laag. Wel wordt onze hartslag en zuurstofgehalte afgenomen. Die zijn uiteraard op 3900 meter weer prima. We hebben nog een briefing en ik verzamel de fooien voor de crew. Ik had eigenlijk de speech voor de oudste gelaten of de jongste, maar eenieder was het er over eens dat ik het moest doen. Aangezien Marcel controller is, moest hij zorgen voor het natellen van de financiën. De rangers kregen 320 Dollar(42-120 en Albert en James 100), de chef 80, en de porters 62 per persoon voor de gehele week. Geen verkeerd bedrag natuurlijk als je weet wat hier de gangbare norm is. Als de 3 enveloppen verzegeld zijn mag ik ze in mijn slaapzak bewaken en gaan we slapen.

Trekkingsdag 7) 19 juni 2017

De laatste dag in een tent op de Kilimanjaro. Als ik na een goede nachtrust om 05:30 uur wakker word door de activiteiten van de kok, neem ik ff mijn speech door wat ik wil vertellen tegen de groep. Want vandaag gaan we afscheid nemen van alle betrokken mensen, die dit hebben mogelijk gemaakt. Daar ik ben aangewezen als “spokesman”van de deelnemers wil ik het wel goed vertellen en mijn dank uitspreken voor de voortreffelijke manier hoe het gehele team ons in de watten hebben gelegd, zodat we deze prestatie hebben kunnen realiseren. Om 06:30 uur wordt de thee/koffie geserveerd en een bakje om me te wassen. Mijn hoofd moest nog gebeuren dus dat is bij deze volledig gedaan. Ik rol voor de laatste keer mijn slaapzak op, die ik ga schenken aan mijn personal assistent. Ook andere spullen die ik heb, zoals 55L rugzak, wandelschoenen, matje, repen, shirtjes etc worden geschonken aan de porters. Als ik Pepe buiten zie vraag ik hem een oogje op mijn tent te houden, daar ik natuurlijk, buiten mijn eigen spullen ook 1900 Dollars heb om als schenking aan de organisatie te geven. Ik moet namelijk even naar de WC. Eenmaal terug, komt een ieder uit zijn tent en kunnen we gaan ontbijten. Ik leg de “fysieke schenkingen” in de Mess tent, zodat de anderen het aan kunnen vullen. De enveloppen (van Atos) gevuld voor de organisatie hou ik bij me. Het is nu een feestdag en we weten dat als we uit de mess tent komen, we verwelkomd gaan worden door de zingende menigte van onze crew. Om 7:30 uur gaan we de tent uit en worden inderdaad bezongen. Vervolgens doet 42, onze hoofd ranger een woordje aan ons en zijn team, om vervolgens het stokje aan mij over te dragen. Uiteraard vraag ik eerst een daverend applaus voor de crew, die het ons heeft mogelijk gemaakt om deze prestatie te leveren. Daarnaast geef ik vele positieve signalen omtrent de service die verleend wordt. Vervolgens vertel ik over de spullen die er te verdelen zijn. Daarna ga ik over tot het financiële deel wat voor hun en hun families natuurlijk heel belangrijk is. Het wordt echt met veel herrie in ontvangst genomen en ze zijn zichtbaar blij. Na nog wat mooie foto’s en emotionele momenten ga ik naar mijn tent waar ik mijn personal assistent nog een extra fooi geef naast mijn leger slaapzak. Hij is aangedaan en omhelst me. Vervolgens gaan we voor de laatste maal een afdaling aan. Dit keer geen extremen meer maar een toch nog wel lange wel door het regenwoud. Mooi en soms prachtige groene vergezichten, waar we soms de Kilimanjaro ook nog in vel zonlicht kunnen zien. Na 4 uur ploeteren komen we eindelijk bij het eindpunt aan waar we ons laten uitschrijven. Eveneens moeten we lang wachten op bepaalde plichtplegingen en onze bus staat blijkbaar vast in het verkeer. 42, stelt voor om naar het restaurant te lopen, waar we zouden gaan eten. Iedereen is akkoord en we lopen door een leuke straat waar het nodige aan commerciële activiteiten plaatsvindt. Echter ook mooie bananenplantages zijn er. Na een kwartier komen we in een souvenir/atelier winkel waar mooie schilderijen hangen en waar je de lunch kunt nuttigen. Ook is er een echte souvenirwinkel met in mijn ogen foute handel. Iedereen gaat overal kijken als de maag vol is en een eerste Kilimanjaro bier is gedronken. Ik zie niets wat ik leuk vind en kijk hou anderen hun geld verkwisten. Na een tijdje gaan we er vandoor en moeten nog 2 uur reizen naar onze nieuwe lodge. We nemen afscheid van zowel Carla, Mechteld en Marcel als van 42, James, Albert en hun crew. Onze bagage staat al bij de receptie, zodat de bus verder kan naar de volgende bestemming. Robin, Sanne en ik zitten in deze lodge en gaan overmorgen op safari met 9 anderen mensen. 2 Jeeps van 6. Al gauw worden we naar onze onderkomens gebracht en de trapjes naar onze onderkomens doen zeer aan de spieren. Ik betreed mijn resident en zie een zeer groot bed. In de badkamer is een douche apart bad en toilet (met bril). Ik kleed me uit en pak mijn spullen uit. Ik ga lekker lang douchen en mijn plan was daarna lekker in bad te gaan. Na een tijdje douchen was ik wel schoon, maar het warme water was ook op. Shit zo gehoopt op een warm bad. Nou ja wat maakt het uit. De omgeving is prachtig en de lodge heeft een mooi zwembad en restaurant met bar. Hier ga ik de komende uren best relaxen. Inmiddels is het al 16:00 uur als ik in de bar, waar het internet aanwezig is, mijn eerste rode wijn drink. Robin en Sanne komen ook en we dineren samen. Na het diner blijf ik nog tot 23:00 uur mijn verslag doen en internetten, om vervolgens heerlijk te gaan slapen.

Lodge dag 20 juni 2017

Ondanks de perfecte omstandigheden van de lodge, bed en de omgeving word ik toch wel vroeg wakker. Zal nog wel in het ritme zitten. Om 06:00 uur is het weer nog helder, maar als ik verder met mijn verslagen ga merk ik al dat het de wolken de overhand nemen. Op zich maakt het mij niet zoveel uit, daar ik aardig wat achterstand heb met mijn verslagen. Overigens zijn gisteren ook de andere deelnemers voor de safari aangekomen. Tijdens het ontbijt zaten de meesten aan tafel. 2 dames die elkaars schoonzussen zijn. Een Française die getrouwd is met een Argentijn, wel wonende in Utrecht. Hij komt wel grappig over. Een stel uit België en een stel uit de buurt van Deventer. Paul, voorzitter van bestuur hoge school Eindhoven. We maken kort kennis en de meesten gaan een trip naar Arusha maken. De kili-gangers hebben genoeg spierpijn en zijn nog zo moe dat we hier blijven relaxen. Ik probeer mijn verslagen uit te typen en een beetje te internetten, best relax. We lunchen met z’n drieën om 14:30 uur en merken dat de zon gaat doorkomen. Dus straks ff bij het zwembad. Als ik na de lunch nog zit te typen komt housekeeping in de bar mijn sleutel halen. Ik was bijna zover om naar het zwembad te gaan, maar goed. Na een uur had ik mijn sleutel nog niet terug, dus vroeg ik aan de barman waar mijn sleutel bleef. Na een kwartier kwam hij met de sleutel, opdat ik me kon omkleden en naar het zwembad te gaan. Het was al over 16:00 uur, maar dat boeit niet. Eenmaal bij het zwembad, waar Robin en Sanne ook waren, bleek dat het in de schaduw lag. Wel ff een cola met hen gedronken en met Robin gepraat terwijl wij met onze benen in het water dobberden. Rond 17:15 uur kwam een representant van easy travel ons vertellen wat we vanaf morgen konden verwachten. Veel belovend, die safari’s achter elkaar. Morgen om 08:00 uur zijn de ranchers er met de Jeeps. Als de informatieverstrekking is geweest wordt bepaald dat we met z’n allen om 19:00 uur samen dineren. In de meantime ben ik nog ff de achterstand aan het wegwerken. Er komen al wel leuke reacties op FB en op waarbenjij.nu. Daar doe je het mede voor natuurlijk. Het diner was gezellig. Er waren ook nog twee andere mensen aan het eten, die via Uganda naar Serengetti waren geweest. Ik spreek even met ze en het klonk veel belovend. Het diner is rond 21:00 uur klaar en ik ga nog ff in de bar een afzakkertje nemen en maak mijn verslagen tot 23:00 uur. Als ik weg ga, sluit Francis, de barman, de tent af. Na mijn tanden gepoetst te hebben val ik als een roos in slaap.

Safari 1) Tarangiri park 21 juni 2017

Ik word even om 04:00 uur wakker, ik had de elektra aangelaten om mijn batterijen en Iphone op te laden, maar dat kon niet zonder licht. Inmiddels alles groen dus ik kan na het toilet bezoek alles uitzetten en mijn wekker checken op 06:50 uur. Ik word voor het eerst door de wekker gewekt. Dat is ook weleens lekker. Na mijn laatste spullen gepakt te hebben ga ik naar het ontbijt toe. Bijna iedereen zit aan tafel en beginnen met het ontbijt. Dit gaat allemaal niet al te snel, maar rond 07:45 uur zijn we klaar en gaan sommigen alvast naar de receptie om af te rekenen. Er klopt geen kont van, maar naar enkele aanwijzingen weet hij het rekeningenboekje van gisteren uit de bar op te halen om vervolgens een complete rekening te maken. Vervolgens ga ik mijn tanden poetsen en naar de WC. Als ik mijn deur uit ga, staat er aan iemand om mijn tas te tillen. Ik breng de sleutel naar de receptie en loop direct door naar de Jeeps die beneden gereed staan. We praten wat met de nieuwe rangers en laden de bagage in. Ik laat de stelletjes bij elkaar instappen en kijk waar Paul in gaat. Vervolgens zit ik in het “bejaarden”clubje. Ach maakt niet uit we hoeven alleen naar het park te rijden en beesten te spotten. Als we rond 08:30 uur vertrekken gaan we eerst naar Arusha om water te halen. Dit lukt alleen niet, daar de supermarkt waar ze dat gepland hadden helemaal geen water hebben. Ik zeg tegen de ranger dat we ook bij een tankstation water kunnen halen. We rijden verder om eerst ff de banden op te pompen en daarna onze weg te vervolgen naar het Tarangiri park. We rijden langs het vliegveld en herkennen wat punten. De omgeving is groen en er lopen vele kuddens vee, die door Masai volk wordt begeleid. Na 2 uur komen we bij de ingang van het park. Ik wist niet dat er zoveel verlengde Toyota landcrusers waren. Maar hier stonden er in ieder geval al heel wat. We moesten ons inschrijven en konden daarna vertrekken. Het dak werd opengezet, zodat je goed kon kijken en foto’s maken. Wel werd geadviseerd om je goed in te smeren met DEET(anti muggenspul). Het is ongelofelijk wat we in een korte tijd zien. Zebra’s, Giraffen, gnoes/bizons en olifanten. Als we een half uur gereden hebben vind je de Zebra al niet meer interessant. Ondertussen zien we ook allerlei vogels zoals gieren, Arenden, roofvogels, maar ook hele kleine mooi blauw gekleurde vogels. Om ongeveer 13:00 uur gaan we lunchen op een open plek in het park. Ook daar zijn olifanten en giraffen op foto afstand. Wat is dit kicken zeg. Een open dierentuin, waar je midden in zit. Ook een soort toekan zit bij de eetplaats, vele kleine vlinders vliegen overal. Het lunchpakket is zeer uitgebreid en is heerlijk om te nuttigen. Als eenieder klaar is gaan we verder met onze verkenningstocht naar de big 5. We zien wederom veel zebra’s en giraffen, ook zijn het wrattenzwijn en velen antilopen gespot. Als we op een gegeven moment verder rijden worden verrast door een leeuwin. Ze is op haar hoede wat er loopt een wrattenzwijn op 40 meter afstand. Het zal toch niet zo zijn dat we hier live een kill gaan zien? Het spel duurt een aardig eindje voort maar de luie leeuwin houdt het op een moment voor gezien en het zwijn verdwijnt en de leeuw gaat slapen. We rijden weer verder en genieten van de ver gezichten de hoeveelheid aan Baobab bomen die immens groot zijn. We spotten op een gegeven moment een hele troep struisvogels met giraffen. Ook dit is weer een verademing. Wat boffen we weer om dit te mogen ontdekken. Als we weer een stop houden in het terrein, waar mooie vergezichten zijn, komen er apen bij ons bedelen. Wel leuk, maar je moet uitkijken. We maken wat foto’s en gaan weer verder. Het wordt langzaam tijd om naar onze Lodge te rijden die aan de rand van het park ligt. Onderweg daar naar toe komen we jaghalsen tegen en een kudde olifanten met kleintjes. Rond 17:00 uur verlaten we het terrein en komen een half uur later bij de lodge aan. We krijgen een welkoms drankje en een speech/briefing. Ik heb een prachtige lodge met alles erop en aan. We hadden afgesproken om 19:30 te eten. Dus ik ga eerste heerlijk genieten van een douche, want van safari wordt je toch ook wel vies en moe. Als ik alles een beetje op kant heb ga ik naar de bar, om een biertje te drinken en de eerste indrukken te delen op FB en het gezin. Als de anderen ook binnen droppelen, blijkt de WIFI al gauw niet meer te werken. Gelukkig heb ik mijn ding gedaan. Buiten wordt an masse nog bijgetankt om daarna aan tafel te gaan. We krijgen een uitvoerige maaltijd met Lam en kip en veel groenten. Het smaakt mij uitstekend. Als we rond 20:30 klaar zijn ga ik naar mijn kamer om mijn verslagen af te maken. Dat kan helaas niet in de bar, want mijn batterij doet het niet meer. Om 22:00 uur ben ik klaar en ga nog ff de foto’s bekijken en ordenen. Om daarna lekker te gaan slapen.

Safari 2) Serrengetti 22 juni 2017

Ik sta vroeg op in de hoop WIFI te hebben. Als ik om 07:00 uur in het restaurant zit doet hij het niet. Ik vraag hem aan te zetten, maar helaas. Ik wil mijn verslagen sturen op mijn moeders verjaardag. Ik maak mijn Iphone ff Wifi punt en verstuur de laatste twee verslagen. Daar ik vroeg op was bel ik ff met Marjolein, voordat ze naar school gaat. Ik spreek Juna ook nog ff. Als ik nog ff een foto maak bij het zwembad, omdat op de stenen van de bodem “welcome en de Sangaine”, staat. Vervolgens ga ik naar boven om naar het ontbijt te gaan. Dit speelt in dezelfde hal af waar ik een uur geleden koffie dronk. Het ontbijt is uitgebreid en we eten met z’n allen. Als ik klaar ben reken ik direct de drank van gisteren af en ga naar mijn hut om de laatste verrichtingen te doen. De drager staat al klaar om mijn bagage naar de Jeep te brengen. Ik geef haar haar fooi en laat de tas in de Jeep zetten. Rond 09:00 uur vertrekken we. We hobbelen heel wat heen en weer voordat we op de doorgaande weg komen. We hebben dan al 5 kwartier erop zitten. Op de snelweg, die we op de heenweg ook hadden zien we de bekende taferelen als volgepakte fietsers, Masai die een kudde koeien begeleiden, winkeltjes in dorpen etc etc. Op een gegeven moment komen we bij de afslag van Serrengetti, we vervolgen onze weg een belanden na een uur in een dorpje waar we even stil staan bij een tankstation om de band te laten maken en water in te slaan. Ondertussen bel ik mijn moeder om haar te feliciteren met haar 80ste verjaardag. Daarna rijden we richting het park. We zien bomen vol ooievaars en stoppen bij een souvenirshop, ik ga bij de bar een dubbele espresso drinken. Enkelen van ons volgen mijn voorbeeld. Als ik zie dat er nog internet is loop ik uiteindelijk de shop ook binnen. Als ik mijn zaken heb gedaan en we verder moeten duurt het nog een half uur voordat we bij de krater komen. Bij de ingang van Ngorongoro krater park, moeten we betalen om verder te gaan. Als we eenmaal in het park zijn is de weg navenant slecht. We hobbelen heen en weer en zien om ons heen de tropische regenwouden. Veel dieren zien we nog niet. We stoppen bij een uitzichtpunt van de krater, waar we in de verte de buffels zien. De krater is immens groot en je ziet dat er genoeg wildlife in zou moeten zitten. Na wat foto’s rijden we door en hobbelen naar de luch locatie. Deze locatie heeft niet veel uitzicht, maar er komt een bus met scholieren van biologie die de aandacht trekt. Ook daar worden foto’s van gemaakt en we rijden weer verder. Hier en daar wordt de vegetatie van de omgeving weer droger en zien de bekende diersoorten als struisvogels, zebra’s, wrattenzwijnen. We naderen na een tijd de poort van het Serrengetti park. Het is al over 16:00 uur en ik verwacht nog maximaal 2 uur te hoeven rijden. De hobbelende weg duurt voort en onze chauffeur rijdt stevig door. Plotseling is er een opstopping omdat er een vrachtwagen problemen heeft. De Jeeps gaan door de bush verder om na de opstopping weer op de weg te komen. Inmiddels zijn we in savanne landschap en is het aardig warm geworden. We zien een jakhals, velen impala’s en andere soortgenoten, zoals de Thomson Gazelles. Daarnaast zien we in de verte ook een kudde olifanten. Ook trekken er gnoes, zebra’s en buffels door het landschap. Op een moment staat er weer een file en blijkt dat er een Jeep een gebroken veer heeft. Er wordt door verschillende chauffeurs geholpen op het te fixen. Als dat gebeurd is en de schemer al invalt gaan we verder. Af en toe valt er een beetje regen. We rijden door de savanne en af en toe is er een soort steenberg, waar je katachtigen verwacht. Helaas blijkt tot nu toe dat niet het geval. Echter even verder zien we een nijlpaard die het water heeft verlaten. Dit is natuurlijk een kadootje. Als de foto’s geschoten zijn gaan we snel verder, want de zon gaat langzaam onder. Hier en daar maak ik een foto van deze zonsondergang. Op een moment tijdens de schemer zien we 5 leeuwinnen. Het is moeilijk te onderscheiden in het hoge gele gras. We maken foto’s, maar omdat het schemert, is het lastig te zien op de foto. Maar wel kicken dat we dit als toetje krijgen. Nu is het nog maar kort naar de lodge. Als we daar aankomen brand er al een vuurtje en het lijkt wel een landingsbaan van een vliegveld, waar tenten staan. Ongelofelijk wat een decadentie midden op de prairie. De ontvangstruimte ziet er zeer lux uit evenals de dinerroom en bar. Na een welkomspeech gaan we rond 19:10 naar de tent/kamer. Eveneens zeer lux. Zelfs warm water en aangezien ik een fles Shiraz had gekocht schenk ik mij een lekker wijntje in. Ik voel me koning te rijk en zit ook nog eens in de Simba tent. Na mezelf verschoond te hebben en ff op bed gelegen, gaan we rond 20:00 uur eten. Voordat je naar de dinerruimte wil lopen moet je begeleiding vragen daar er wilde dieren kunnen lopen. We lopen langs de verlichte strook naar de eetzaal. Als iedereen zit wordt er een heerlijk diner genuttigd en ervaringen uitgewisseld. Na het diner ga ik mijn verslag tikken en ga rond 22:00 uur naar bed. Het was weer een geweldige dag, ondanks de vele uren in de auto.

Safari 3) Serrengetti 23 juni 2017

Conform afspraak gaan we om 07:00 uur ontbijten. Mijn wekker is om 06:30 uur afgegaan en aangezien we nog een nacht hier vertoeven hoef ik niets op te ruimen. Wat een wildernis en decadentie om hier op de Savanne te slapen en wakker te worden. Echter doordat we midden in de savanne zitten, werd ik door het gebrul van een leeuw wakker. Nu lig ik in de tent Simba, dus logisch dat hij hierlangs komt. Maar goed de tent is goed verzegeld dus er kan niets gebeuren. Wel waardeloos dat er geen ramen in zitten om ff te kijken. De wekker doet zijn werk en na verschoning ga ik richting ontbijt tent. Zoals gewoonlijk ben ik als 1ste. We moeten wachten want het is nog niet klaar. We mogen op een gegeven moment naar binnen en kunnen aan de gang. De omelet duurt zolang, dat ik maar naar de tent ga, om de juiste voorbereidingen te doen om om 08:00 uur klaar te staan. Wetende dat anderen niet op tijd zijn? We vertrekken rond 08:15 uur. Al snel vanuit het kamp komen we olifanten tegen. We maken talrijken foto’s. Het is een grote kudden met kleintjes. Ze eten van de bomen en dat gaat met redelijk veel geweld. Echt leuk om te zien. Na enkelen minuten vervolgen we onze weg en komen apen tegen, ook hier blijven we een tijdje foto’s schieten en genieten van de bezigheden. Daarna hobbelen we weer verder als er een stoet aan Landrovers staat. Wij zien alleen 2 aas etenende vogels. Als enkele auto’s doorrijden blijkt er een mannetjes leeuw te liggen. Dat verklaart de aandacht. Toch wel lachen hoe dit allemaal gaat in dit wonderschonen natuurgebied. De omgeving is prachtig en de leeuw ligt in een natuurgebied aan de kant van een beekje. Hierdoor is alles ook groener en staan er zelfs palmbomen. We vervolgen onze hobbel de hobbel weg. En zien ook nog een adelaar soort in de boom. Als we verder rijden heeft onze chauffeur over de radio gehoord dat er een leeuwen kolonie actief is. We komen op de plek en zien naast de auto’s gewoon leeuwen staan. Na verder onderzoek blijken hier 17 leeuwen te zijn, waarvan het merendeel leeuwen van nog geen 1 jaar oud. Ze worden actief als er enkele zebra’s voorbij wandelen. Wat een mooi schouwspel speelt hier dan af. De ouderen gaan op jacht en de kleintjes blijven eerst achter op een boom. Als het wat langer duurt lopen ze ook door waar mogelijk de “kill” gaat plaatsvinden. Op een moment gaan twee leeuwinnen erop af. Helaas loopt het niet helemaal zoals je zou verwachten en mislukt deze actie. Na dit schouwspel vervolgen we onze weg en al vrij snel wordt er een jachtluipaard gespot in de boom, wat een rust straalt die uit en hoe is het mogelijk dat je dit ziet. Ik maak wat foto’s en vind dit natuurlijk het summum. Even later gaan we lunchen op een leuke plek, waar we in de verte weer een Giraf zien en om ons heen allerlei vogels zijn. Het is weer perfect en we genieten van ons weidse uitzicht. Als we onze tocht voortzetten worden we wederom aangenaam verrast met een katachtige, namelijk de cheeta. Hij/zij ligt onder een boom en de auto rijdt ernaar toe. Ongelofelijk dat deze beesten er niet van schrikken. Hij/zij gaat zelfs ff rollen bollen. We maken foto’s en ik stuur deze bij het verslag. Wat moeten we nog meer wensen aan katachtigen. We hebben werkelijk al zoveel gezien. We zien nog wrattenzwijnen en verderop bij het water worden verrast door een overvloed aan nijlpaarden. Wat een stinkbeesten, ze liggen op elkaar en door elkaar en schijten om vervolgens dit met hun staart uit te rollen. Wel een leuk spektakel als je inmiddels al de nodige katachtigen hebt gezien. Na weer wat hobbelen en rijden komen we ook nog ff 2 ossen tegen. Vervolgens worden we nog 2 maal verwend met jachtluipaarden in een boom. Als we zo verwend zijn zeggen we tegen de chauffeur dat we wel naar het kamp willen. Onderweg blijkt dat de leeuwen die we eerder gespot hadden nu een zebra hadden gepakt. We rijden er heen en zien dat de beesten uitgeteld lui liggen. Echter als er weer zebra’s langs komen blijkt dat ze nog wel geïnteresseerd zijn in een lekker hapje. We hopen nu wel een kill te zien. Echter ook dit keer gaat het mis. Wel ontzettend gaaf om dit schouwspel te zien. We rijden naar de campsite en komen nog wat dieren tegen, waaronder een olifant, waar een slagtand is afgebroken. Rond 17:45 uur rijden we campsite op. Aangezien mijn telefoon is uitgevallen hoop ik dat hij het gaat doen. Maar na opladen gebeurt er niets. Wel balen. Ik probeer mijn laptap en die laadt wel weer op en schrijf mijn verslag en laadt wat foto’s op FB. We gaan om 20:00 uur eten en ik ben om 19:15 uur klaar met mijn verslag. Tijd om te douchen. Daarna ff eten en daarna nog naar huis gebeld via Facetime. Met een lekker gevoel sluit ik de dag af.

Safari 4) Serrengetti 24 juni 2017

Na veel wakker gelegen te hebben en af en toe kramp in mijn kuit en geluiden van een hyena rond tent. Sta ik om 10 voor zeven op. Ik fris me op en had mijn tas al klaar gemaakt voor vertrek. Alleen nog mijn toilettas nadat ik gegeten heb. Ik ben weer als eerste bij het ontbijt. Ik kijk nog ff op internet en schuif dan aan tafel. Ontbijt met omelet, koffie, fruit en yoghurt. Helemaal niet verkeerd. Het vertrek is gepland om 08:00 uur. Nagenoeg op tijd vertrekken we, nadat de crew ons al zingend een uitgeleide deed. We moeten een heel eindje rijden naar onze volgende lodge. Deze ligt buiten Serrengetti park, maar wel dicht bij de Ngorongorro park. We gaan vandaag in principe voor de trek, maar het is een moeilijk vraagstuk, daar op sommigen dagen de dieren rust houden. Als we een stuk onderweg zijn en de stof waait weer lekker in de auto zien we onze eerste bewegingen van zebra’s die achter elkaar een bepaalde richting oplopen. Met een beetje geluk zien we nog een “kill”. Na een paar foto’s geschoten te hebben rijden we volle vaart door met hobbel de bobbel. Vervolgens zien we in de verte allerlei auto’s staan, dus daar is iets aan de hand. We zien wederom een jachtluipaard in de boom, maar de chauffeur heeft weinig geduld en rijdt naar het volgende “touristic” punt. We zien denk ik dezelfde groep leeuwen als gisteren, die voldaan op bomen liggen en redelijk op afstand zichtbaar zijn. Na een paar foto’s geschoten te hebben gaan we verder. Na een soort van rivierbedding gevolgd te hebben zien we drie Giraffen die lekker aan het “grazen”zijn. Uiteraard worden de camera’s weer gepakt en MB’s volgeschoten. Als dat achter de rug is rijden we weer in volle vaart hobbel de bobbel verder. Plotseling stop hij vollop, rijdt hij bijna over een kameleon heen, met de ADO kleuren groen geel. Is dat wat?. Wat loopt zo’n beestje parmantig. Als we verder de rivierbedding volgen zien we de leleke concurrent van de gier, ik geloof de karaboe. Wat een ugly face, met zijn hangwang onder zijn kin. Vlak in de buurt liggen ook leeuwen met een prooi en gieren die de laatsten resten van die prooi proberen te bemachtigen, maar dat vindt de leeuw niet goed. Daarnaast proberen varanen ook een hapje van deze prooi te bemachtigen, wat een schouwspel. Andere leeuwen lig voor dood in deze bedding, want blijkbaar hebben ze hun buik vol. We rijden weer verder naar de plek waar de trek eventueel plaats zou moeten vinden. Op gegeven moment komen we na een eind stofhappen eindelijk bij een savanne waar talloze gnoes zich bevinden. Overal groepen gnoes, die zoveel mogelijk schaduw opzoeken. Wat opvalt op deze uitgestrekte velden, dat deze miljoenen beesten toch in groepen leven. Of zelfs solo. Maar er gaan er ook een hoop dood getuigen de vele gieren die overal zijn en hun prooi eten. Predators komen we hier overigens niet tegen, dus de doden gnoes zijn of uigepunt of gewond. Hier en daar zien we ook wel testeron gedrag van mannetjes die willen vechten. Maar ook jonkies die slecht ter been zijn. Als we weer verder rijden krijg ik wel echt trek. Het is al over 13:00 uur en ik neem een energie reep en geef er enkelen weg. Vlak daarna, zul je altijd zien, gaan we lunchen op een vliegveldje. Bloedheet is het daar en de schaduwplekken zijn schaars. We eten onze lunch boxen leeg, die goed gevuld zijn en vervolgen onze weg. We zitten weer in een soort rivierbedding en zien velen “hipo’s” of wel nijlpaarden. Wat een monsters zijn dit ook. Zitten in het water te schijten en verspreiden het dan met dat kleine staartje van ze. Het water is echt goor, waar ze met een 20’tal in liggen. Vlak daarbij spotten we onze eerste krokodillen. We rijden hier nog wat verder rond om weer verder te gaan over de grote uitgestrekte savannen, waar weer ontelbare gnoes zitten. We rijden verder wederom bij een rivierbedding en zien wat Hyena’s, wat een lelijkerds. Er ligt ook een prooi, waar ze blijkbaar genoeg van hebben. We vervolgen onze trip en zien nog veel uitgestrekte gebieden met Giraffen, struisvogels, zebra’s, gnoes, impalla’s etc etc. Het loopt na 4’n en we zijn nog niet bij de lodge. We zitten dus aansluitend in de auto vanaf 08:00 uur, met 1 break op 13:15 uur van een half uur. Best pittig kan ik je zeggen. We rijden en het dak moet dicht, daar we het officiële park uitrijden. We denken er vlak bij te zijn, maar deze illusie wordt snel tegen gesproken als we volledig in de bush terecht te komen, waar nog wel een slang spotten die een jacht aan houden is op kleine marmotten. We hobbelen door en de weg wordt steeds slechter. Maar goed het vervelende is dat het duidelijk is dat de ranchers het ook niet weten. Ze vragen het waar mogelijk. Uiteindelijk zien we de lodge liggen tot onze opluchting. We arriveren daar om 17:45 uur. We krijgen de welbekende doekjes om je handen gezicht te wassen en vervolgens een sapje. Na een welkoms woord gaan we snel naar de kamer om je te verschonen. Wederom een grote luxe tent, niet zo lux als de vorige dagen, maar goed genoeg. Ik douche me snel, daar ik dadelijk als 1 van de eersten wil internetten en mijn verslag wil maken. Dit lukt me aardig, alleen de verbinding is ruk. Ik what’s app wat naar huis en probeer de FB te updaten. Om 19:30 uur gaan we BBQ’n en dan ben ik net klaar met mijn verslag. De BBQ is erg goed en we eten lams-rund en kipvlees. Ook is er reist en linzen en sla. Na een volle buik nog proberen het thuisfront te bereiken, maar de verbinding is te slecht. Nog wel ff teksten uitgewisseld met Floor en mijn verslag kunnen plaatsen op Elkrommo.waarbenjij.nu. Verder was er niets mogelijk.

Safari 5) Serengetti-uit 25 juni 2017

Ik heb een goede nachtrust gehad en sta om rond 06:00 uur op. De zonsopgang is mooi en ik fotograaf het, vanuit het zwembad. De ontvangstruimte is nog stil, maar dat maakt het wel f relaxt om te internetten en mail te lezen. Als het eerste stel binnen druppelt ga ik ook naar het ontbijt. Wederom een uitgebreid ontbijt, waar je aan niets ontbreekt. Ondanks je in de middle off nowhere bent. Vannacht was er om 04:00 uur ff een schreeuw van Hyena’s, maar verder was het vrij stil. Na ontbijt ff afrekenen en vervolgens na het tanden poetsen weer plaats nemen in de Jeep. Uiteraard na het afscheid nemen. Dit keer was dat niet uitbundig. We rijden weer hobbel de hobbel weg en proberen uit de horzelzone te blijven. Eerste instantie met dak en ramen dicht, maar om 09:00 uur is het te heet. Het dak blijft nog ff dicht maar de ramen wel open. De aanvallen van de steekvliegen valt mee. We zien de normale vegetatie en dierenwereld, zoals zebra’s, thomsons, impala’s etc. Na een tijdje komen we weer onze huisdier tegen de Giraf, het blijft een leuk dier om te fotograferen en deze heeft vogels op de nek en hoofd. Een close up van het hoofd is goed gelukt en staat inmiddels op FB. We zien een groepje van 4 en die worden uiteraard vastgelegd. Het is vandaag met name een reisdag, daar we naar de krater moeten om daar morgenochtend de laatste van de big 5 te zien namelijk the black Rhino. Deze leeft alleen in de krater in Tanzania, namelijk. Na wat hobbelen zien we in de verte heel veel olifanten achter elkaar trekken, maar de chauffeur, ook een eigenwijs stuk vreten, gaat niet die richting op. Uiteindelijk belanden we in een vochtige strook waar leeuwen liggen te slapen, nijlpaarden liggen te waden en zebra’s en giraffen komen om water te drinken. We zien de spanning bij de zebra’s, daar sommigen leeuwen natuurlijk wel een extra hapje willen scoren. Nu is het moment. Helaas ze hebben waarschijnlijk genoeg gegeten, want er komt nagenoeg geen actie. We schieten heel wat foto’s van de beesten en gaan dan verder. Even later zien we olifanten die onder palmbomen heen en weer wandelen om te eten. Als we dit hebben vastgelegd vervolgen we onze weg en helaas is dat een lange rit naar de pauze. We staan op een berg en het is heel toeristisch. Blijkbaar is dit de enige plek waar mensen kunnen verzamelen, plassen en eten. Het is wel gezellig, we eten onze lunchbox leeg en halen een espresso, we kletsen wat met de anderen van jeep-2. Als na een half uur iedereen klaar is gaan we weer. De reis die vervolgd is wat saai doordat we door een savanne scheuren en niet veel afwisseling zien. Op een gegeven moment komen we op bekend terrein, daar we dezelfde weg terugrijden naar de krater. We fotograferen wat Samai en huisjes van hen en komen op de kraterwand. We scheuren verder en zien hier en daar nog wat zebra; s, hyena’s en normaal vee met Samai als herder. Als we eindelijk het park uit rijden is het nog maar een half uur naar de lodge. Met een beetje geluk kunnen we de F1 start zien vanuit de lodge. Moet die wel een snel internet hebben. Helaas arriveren we te laat en is Bottas al gebotst. Verstappen rijdt vierde, maar even later moet hij alweer uitvallen met een kapotte motor. We krijgen de sleutel van de huisjes. Wat een mooi terrein, in het midden een zwembad en allerlei mooie bomen en planten. Daarom heen al de huisjes. Wat gaaf. Ik ga snel douchen en vervolgens probeer ik het zwembad. Enkelen waren me voor en lagen al op de bedjes. Dus het zal wel koud water zijn. Viel mee. Na gezwommen te hebben even in de zon en aangezien de zon, vrij snel achter de bomen ging, neem ik geen drankje bij het zwembad. Ik ga na mijn kamer, kleed me om en ga naar de bar. Bestel wijn en nootjes en begin met mijn verslag. Aangezien de verbinding hier goed is dacht ik wat foto’s te uploaden. Maar Waarbenjij.nu ligt eruit. Dan maar op FB. En verder met verslag. De wijn smaakt me en ik probeer het thuisfront, maar die zijn blijkbaar de hort op. Mijn laptop is op een gegeven moment leeg, dus maak mijn verslag af in mijn kamer en maak me klaar voor het diner van 19:00 uur. Ik zal daarna het verslag wel uploaden en wat foto’s erbij. Na het eten bel ik ff met Marjolein en Juna om ze te updaten. Floor is bij Sam. Leuk om weer bij te zijn en ik haal daarna mijn laptop om vervolgens het verslag op de site te zetten. Na nog een gezamenlijke borrel, ga ik om 22:15 uur naar bed. Morgen vroeg op namelijk voor de laatste safaridag.

Safari 6) Ngorongoro krater 26 juni 2017

Om 06:00 uur gaat mijn wekker. Ik heb heerlijk geslapen. FF snel de laatste lootjes inpakken, douchen en naar het ontbijt. Het ontbijt is weer prima, alleen de koffie smaakt naar chloor en is slap. Na het ontbijt snel afrekenen, tandenpoetsen en tas bij de auto zetten. Ik sta op tijd klaar en we kunnen iets na 7’n vertrekken. De weg naar de krater hebben we nu al een paar keer gereden dus we weten de weg. Echter het is voor het eerst regenachtig weer en de wolken op de berg beloven niet veel goeds. Het zal toch niet zo zijn dat we op onze laatste safaridag geen zicht hebben? Als we bij de ingang van het park aankomen, zijn we niet de enigen. Wat een drukte. We kopen de biljets en vervolgen onze weg over een rode zandweg. Er zit hier veel ijzer in de grond en dat zie je terug in de aarde. Als we de kraterwand over zijn en onze eerste buffels en olifanten spotten, moeten we weer door een controle. Ook is dit de laatste toiletplaats, dus iedereen moet ff lozen. De vergezichten worden gelukkig al beter en er wordt weer flink op los geschoten(foto’s). De weg naar benedenis hobbelen en velen jeeps gaan dezelfde richting op. De chauffeur heeft de snelheid er weer in en zijn eigen programma. Zijn en onze target is de black Rhino spotten. Als we vele andere dieren voorbij zien komen, zien we in de verte ook een rij met jeeps staan, wat betekent dat er iets aan de hand is. Je moet goed kijken, maar daar ligt inderdaad een neushoorn. Verrekijkers, foto-toestellen zijn nodig om de bewegingen van het dier te zien. We treffen het weer als het beest op gaat staan. Overal staan ook gnoes, maar die hebben we uiteraard genoeg gezien. De neushoorn is wat we willen zien, maar in deze entourage is het wel fantastisch aanschouwen. Zoals al gemeld zijn we echt niet de enigen en wordt er af en toe gedrongen door jeeps en in de jeeps, om de beste foto te maken. Wat een volk zijn we toch. Het beest vervolgd zijn weg en het treintje terrein-wagens volgt hem/haar. Na een 20 minuten, keren we en gaan we naar andere topics kijken. En die zijn hier zeker. Kraanvogels, huena’s, struisvogels, jackals, zebra’s, gnoes, buffels en leeuwen. De omgeving is door de bewolking en de apart lichtval adembenemend. Elke kant die je opkijkt is anders en zie je weer iets. Op een gegeven moment is het weer heel druk, we zien verschillende rovers, namelijk hyena’s, jackals en uiteindelijk een leeuw , die zit zich vol te stoppen met een geroofde gnoe. Het karkas is al bijna leeg en hij knabbelt aan het hoofd. Iets verder ligt een mannetje, die zich natuurlijk als eerste heeft volgegeten. De jackals wachten op hun beurt, maar dat duurt vrij lang. Wij rijden weer verder en zien later in een wat vochtiger gebied wederom hyena’s en leeuwen. Ze liggen uit te buiken en is voor ons dus weinig interessant. We rijden door naar de lunchplek, waar een 20’tal nijlpaarden in het water zitten te krioelen. Na onze lunch genuttigd te hebben en wat groepsfoto’s geschoten, gaan we weer verder. We naderen een grote club buffels en zien dat er 2 hyena’s op een kleine buffel proberen te loeren. De ouders hebben dat wel door, maar het schouwspel is wel weer leuk om te zien. De buffels lopen van de hyena’s weg en wij rijden ook richting uitgang park. We zien uiteindelijk toch nog 2 neushoorns en een gevecht tussen twee impalla’s/thomsons. We hebben vandaag een permit voor 4 uur en moeten weer helemaal terug naar Arusha. Is weer een klere eind en af en toe dommel ik in slaap. In de dorpjes is het wel leuk om te zien wat er allemaal gebeurt. We zien in een dorpje een markt van Masai, je kan je dus wel voorstellen wat voor een kleuren je daar dan ziet. De Masai hebben altijd rood, bauw of andere felle kleuren aan. Na enkele uren rijden we langs het vliegveld, dus nu moeten we er bijna zijn. Helaas blijkt dat niet zo te zijn. We moeten weer heel Arusha door om uiteindelijk om 16:45 uur bij de lodge te komen. Wederom een extreem lange jeepdag. Maar we hebben ons doel bereikt door alle 5 te hebben gezien en zoveel meer dan dat. Na de incheck procedure ga ik naar mijn kamer en bel na te hebben gedoucht naar huis. De kiddo’s zijn er niet, Juna naar turnen, Floor elders, want die is klaar met school. Blijkbaar toch niet al te goede cijfers gehaald het laatste tentamen, maar zij gaat wel naar 5 HAVO. Haar vriendinnen daarentegen niet. Nog ff bijgepraat met Lein, als ik mijn rotzooi orden, omdat we morgen naar Zanzibar vliegen. Heb ik wel zien in om ff niets te doen. Ik ga ervan uit dat ik onder de 23KG zit, daar ik al heel veel heb weggedaan. Als ik klaar ben ga ik naar de bar en bestel wijn en nootjes om mijn verslag te gaan typen. Hier ben ik precies voor het avondeten mee klaar. Om 19:30 uur gaan we aan tafel. We tafelen tot 21:00 uur en ga nog even boven kletsen met een borrel om vervolgens rond 22:00 uur naar bed te gaan. “s-Nachts wordt ik door een rat of muis wakker die in mijn hutje rondloopt over de opgeschuurde houten vloer. Ik geef een klap op de tafel, en ga weer verder slapen tot 06:00 uur.

Naar Zanzibar dag 1) 27 juni 2017

Ik stap rond 06:30 uur mijn nest uit om ff naar toilet te gaan en vervolgens in bed ff met mijn telefoon te internetten. Ik kleed me aan en doe de rest van de voorbereidingen voor het vertrek. We hebben alle tijd, daar we pas om 10:00 uur richting luchthaven vertrekken. De vlucht is pas om 13:15 uur. Ik loop met laptop naar het restaurant. Haal beneden koffie en wacht met ontbijt als er een paar gearriveerd zijn. Ondertussen upload ik nog enkele foto’s op FB en elkrommo.waarbenjij.nu? We hebben een arsenaal aan foto’s geschoten en mijn nieuwe camera, canon compact 40X optische zoom, heeft uitzonderlijke goed foto’s geschoten. Velen in deze reis hadden grote Canon EOS/Nikon’s en Lumix die qua zoombereik lager lagen. Ik ben er in ieder geval zeer content mee. Handzaam en snel. Waarschijnlijk gebruik ik hem na deze vakantie nooit meer. Nadat 3 stellen beneden zijn gegaan voor ontbijt schuif ik ook aan. Lekker omeletje, vers fruit en yoghurt. Op deze manier val je natuurlijk nooit af, maar goed, was geen doel van deze vakantie. Na ontbijt ff spullen naar de receptie gebracht en rondje door de tuin gewandeld. Blijkbaar was er ook een zwembad, niet dat het er weer voor was, maar goed. De accommodatie was eigenlijk de minste tot nu toe. Ik bel nog ff met Marjolein, via Facetime/What’s-Up, en laat beelden zien van het weer, zwembad en hutjes. Om 10:00 uur vertrekken we met een bus richting het vliegveld. We rijden wederom door Arusha, waar het relatief rustig is. We komen dus al vrij vroeg op het vliegveld aan. De bagage moet gewogen worden en tot mijn verrassing heb ik nog maar 17kg over van de 30kg waar ik mee ben gestart. Dus in ieder geval al genoeg geloosd. We hangen wat rond het vliegveld en zien veel pilates porters en/of Cesna caravan’s vertrekken. We gaan er dus ook vanuit dat wij ook in zo’n toestel vliegen. Helaas is dat niet zo, daar we een veel groter toestel krijgen, qua maat F27. Op zich veel rustiger, maar minder spectaculair. Het vliegtuig vertrek mooi op tijd en ik begin voor het eerst in mijn i-reader te lezen. We krijgen zelfs nog een drankje en nootjes, dus de 5 kwartier vliegtijd is zo voorbij. Eenmaal bij de landing zie je de idyllische omgeving van Zanzibar aan de kust. Want de hoofdstad ziet er niet uit, al die huizen met aluminium dakplaten. Geen gezicht. Eenmaal uit het vliegtuig lopen we door de slecht georganiseerde douane naar onze bagage. Als we buiten komen wemelt het van chauffeurs en touroperators. Onze touroperator staat er niet tussen. We verzamelen ons en uiteindelijk komt “Amir” ons ophalen. Eenmaal in de bus, begint hij de geschiedenis te vertellen van het zwarte land, wat Zanzibar, betekent. Hij vertelt er leuk over en naast dat dit eiland in eerst instantie door Sultans was bezet, vandaar de vele moslims, is het via Portugezen en Engelsen, uiteindelijk verzelfstandigd en opgegaan in Tanzania. Ondanks dat hebben ze wel een zelfstandig bestuur. Na een uur rijden komen bij de eerste “drop-off”. De schoonzusjes Ella en Ingrid nemen afscheid en we rijden naar de volgende lodge. Marcel en Dorien en Enrico(Argentijn)en zijn Franse vrouw stappen hier uit. Na wat moeilijke uitparkeer fratsen van onze chauffeur vervolgen we onze weg naar de “casa del mar”. Paul is hier al, want hij had een vlucht eerder. Verrassend is de weg er naar toe, maar het ziet er op zich redelijk uit. Als de wind en de regen morgen over zijn, zal het best goed vertoeven zijn. We checken in en praten bij met Paul. Vervolgens moeten we ons eten van de avond bestellen. Want dan kan de kok dat alvast voorbereiden. Ze hebben verse “Snapper”, dus daar ga ik voor met een vissoep vooraf. Na deze bestelling gaan we naar de kamer. Ik pak mijn zaakje uit en laad mijn apparatuur op. De laptop doet het nog, ondanks het stevige herlaadt proces bij vliegtuig en lodge. Na gesetteld te zijn en een verfrissende douche ga ik naar het restaurant aan de zee, waar ik Floor bel. We hebben het over haar school en cijfers en de meiden die allemaal blijven zitten. Vindt ze natuurlijk niet leuk, maar Thomas gaat wel over. Na met Facetime haar het uitzicht te laten zien van de kust ga ik mijn verslag schrijven. Ik ben daar precies om 19:00 uur mee klaar, zodat we kunnen gaan eten met zijn 6’n. Paul, Robin en Sanne en de 2 Belgen. Na afloop probeer ik mijn verslag te uploaden, maar geeft een foutmelding, doordat hij toch maar 1 device aan kan. Nog specifiek gevraagd, maar hun engels is over het algemeen toch niet zo best. Morgen een tweede account aanvragen dus. Ik bel nog ff met Marjolein, maar de verbinding klapt er meerdere malen uit. Desondanks alles kunnen vertellen. Rond 22:00 uur worden we tent uitgezwaaid, want het personeel wil blijkbaar naar huis. Ik ga nog ff lezen in bed en merk dat het erg klammig is in de kamer. De ventilator staat aan maar maakt wel herrie. Ik slaap wel relaxt in, maar word midden in de nacht zwetend wakker en kan mijn slaap niet hervatten. Dus maar ff lezen. Vervolgens slaap ik nog ff, om de zonsopgang net te missen.

Zanzibar dag 2) 28 juni 2017

Rond 07:00 uur loop ik op het strand en ga daarna in mijn Tanzania boek lezen. Het is nog steeds bewolkt, maar wel warm. Na een uurtje ga ik ontbijten en neem mezelf voor om daarna, nadat ik mijn verslag heb ge-upload, een wandeling te gaan maken. Het weer is matig, maar prima om te lopen. Er gebeurt van alles op het strand. Mensen zijn zand aan het scheppen in zakken en vrouwen zijn in het water zeewier aan het verzamelen. Ook proberen locals een gesprek met je aan om vervolgens een Kite-les of snorkel excursie te verkopen. Als ik het toeristische gedeelte een beetje uitloop zie je alleen mensen in en rondom het water. Sommigen met bootjes en anderen verzamelen zeewier vermoed ik. Heel af en toe probeert de zon erdoor heen te komen, maar het blijft dreigend. Als ik 2 uur onderweg ben zie ik aan de zuidpunt een restaurant op palen ontstaan. Ziet er lux uit, maar duurt uiteindelijk nog ff voordat ik daar voet aan wal kan zetten, daar de rotsen in het water niet prettig lopen. Als ik daarboven ben tref ik een aantal mensen die aan het relaxen zijn en een roze armband om hebben. Ik loop naar de bar en bestel een biertje. Ik wil afrekenen, maar de barman weet niet of dat kan. Een aardige Engelsman wil het op zijn kamer zetten. Ik bedank hem vriendelijk en reken in contanten af. Ik ga lekker zitten, maak wat foto’s en ga lekker mijn i-reader lezen. Na een uurtje hou ik het weer voor gezien en loop over het luxe terrein naar de uitgang. Uiteraard word ik aangeklampt door verschillende taxi-chauffeurs, die het natuurlijk niet gewend zijn dat een toerist gaat lopen. Ik kom uiteindelijk, via de bush, op een geasfalteerde B-weg. Verschillende moslim dames staan te wachten op de bus. Nadat ik hen met Jambo Jambo gedag zeg vervolg ik mijn weg over het asfalt. Dit is een minder mooie weg en ik word onderweg nog bijna aangevallen door 2 honden. Ik pak een stok en hou ze op afstand. Ik loop naar de eerste mogelijkheid om weer bij het strand te komen. Er rijdt bijna geen verkeer. Het is blijkbaar een uithoek. Als ik een weggetje naar het strand vind kom ik bij een bar/tent, waar 3 mannen aan het lunchen zijn. Als ik vraag of ze open zijn lachen ze en blijkt dat ze bouwvakkers zijn. Ik loop weer naar het strand en het valt op dat er veel huizen/barren niet af zijn, of niet worden gebruikt. Apart. Als ik rond 13:30 uur een aardig eettent zie, ga ik daar naar binnen en bestel mijn lunch. Garnalen en Inktvis met sla en patat. Er zijn hier meerdere klanten, allemaal van de lodge, vermoed ik. Als het eten gebracht wordt krijg ik gelijk bezoek van 2 huiskatten. Ik eet mijn portie en geef hen de resten van de garnalen. Inmiddels is het gaan regenen, dus mijn timing was goed. Als ik mijn eten en biertje op heb, vervolg ik mijn trip. Het is een stuk drukker op het strand, omdat hier het Suikerfeest 4 dagen duurt. Een hoop Moslim vrouwen met kinderen vermaken zich hier. Ook zie ik een uitgebreid voetbalwedstrijdje met een mixed team van locals en toeristen. Wel leuk. Het is nu maximaal eb en het strand in nu wel honderd meter breed. Ik zie langzaam onze thuisbasis “Casa del mar”. Rond 15:00 uur ben ik weer op mijn kamer. Ik pak een handdoek en ga ff zwemmen. Al met 5 uur onderweg geweest. Het koude maakt me weer wakker en ik lig wat op een bedje mijn i-reader te lezen. Ik val zelfs ff in slaap. Rond 17:00 uur ga ik ff douchen en omkleden, daar er al weer muggen actief zijn. Ik ga naar het restaurant en schrijf mijn verslag. Ik zie in de verte het iets opklaren en inmiddels wordt het weer vloed. Wel apart hoor, die grote verschillen in eb en vloed. Ik heb met de anderen afgesproken om 19:30 uur te gaan eten. Ik heb dus nog 2 uur voor mijn i-reader en internet. Ik lees een spannend boek over Somalie, boek heet “Cobra”. We gaan op tijd eten en ik heb zowel voor als hoofd tonijn. Ik start met tonijn salade en hoofd gegrilde tonijn, heerlijk. We eten gezellig tot een uur of 22 en dan wordt een ieder geacht naar bed te gaan.

Zanzibar dag 3) 29 juni 2017

Ik ben op tijd wakker voor de zonsopgang, maar als ik om 06:300 uur bij de zee sta, blijkt het nagenoeg volledig bewolkt. Helaas, dus nog ff terug naar bed om nog een hoofdstukje te lezen. We worden vandaag om 08:45 opgehaald om naar de “Stone town” te gaan. De naam komt van de stenen die gebruikt zijn, namelijk koraalsteen. Ik ga na het douchen ontbijten en zit binnen no-time met Robin en Sanne en de Belgen. Paul komt iets later. Nog even tandenpoetsen en rugzak pakken om vervolgens in de reeds gereedstaande bus te vertrekken. We zijn met z’n tienen, alleen de schoonzusjes niet. In de bus is er een andere reisleider. Aangezien ik met de andere prijsafspraken had gemaakt, gaan we wel gelijk in onderhandeling. Het was voor een paar deelnemers eerst 35 Dollar. Gisteravond had ik gezegd dat het voor 20 Dollar kon. Uiteindelijk hebben we het voor 25 Dollar. Toch een prima prijs voor die gasten. Is toch 250 Dollar voor een busje heen en weer en een rondleiding in de stad. We rijden onderweg ook nog door een natuurpark waar een specifiek aapje huisvest, wat alleen in Zanzibar leeft. Na een uur rijden komen we in de voorplaatsen van de hoofdstad. Het is er allemaal erg onverzorgd en huizen zijn voor 70% niet afgebouwd. Heeft niets met belasting te maken maar met het niet hebben van genoeg geld. Elke keer(maand) wordt er iets bijgebouwd of opgeknapt. Nu we langzaam de stad in komen, zien we markten met allerlei zaken, fruit, vis, vlees, maar ook kleding en andere zooi. Je wordt er niet heel vrolijk van. Eenmaal midden in centrum worden we eruit gelaten. We lopen een klein stukje naar de kerk waar een gebouw heeft gediend als slavernij handel. We krijgen uitleg en zien hoe in de kelders de slaven werden “opgeslagen”, totdat ze verhandeld konden worden. De kerk is later op het gebouw van de slavenhandel gebouwd om het snel te vergeten. Uiteraard verloochent het verleden zich niet. Mede vanwege het feit dat de slavenhandel eigenlijk nog steeds gebeurt. Met name kinderen en vrouwen in bijvoorbeeld de prostitutie. Als we helemaal bij zijn gaan we de markt op. Overal viezigheid en het vlees zit onder vliegen en stinkt. Evenals de vissen. Hier ligt van alles snapper, octopus, kleine haaien, mossels, kreeften etc. óp de groenten en kruidenmarkt is het wat relaxter. Er is geloof niemand die wat koopt. Uiteindelijk lopen we door de smoezelige straten, die wel een likje verf kunnen gebruiken. Er zijn bij sommigen grote deuren met houtwerk en anti olifanten stootkussens. Aan het houtwerk kan je zien of iemand uit Engeland kwam of van adel was. We lopen langzaam richting het toeristische gedeelte. Je ziet dat hier duidelijk meer wordt geïnvesteerd. De panden zien er verzorgder uit en er zijn meer souvenirwinkels. Uiteindelijk lopen we langs een kasteel naar de haven. Daar konden we prison-eiland zien liggen. Morgen is daar een excursie naar toe, maar ik ga daar niet naar toe. Geen zin om weer 2 keer 5 kwartier in een busje te zitten. Ga wel snorkelen. Als we dat gezien hebben lopen we door de toeristische straten naar het geboortehuis van Freddy Mercury, van Queen. Zijn vader was hier te werk gesteld. Officieel heette hij, Farrokh Bulsara, werd geboren op Zanzibar waar zijn vader werkte als kassier voor de Britse koloniale overheid. Zijn voorouders waren oorspronkelijk Parsi (Perzen die na de islamitische verovering van Iran in de 7e eeuw naar India gevlucht waren, en het Zoroastrisme waren blijven aanhangen, de staatsgodsdienst van het pre-islamitische Perzië). Toch leuk om dit te weten. We vervolgen onze weg naar het gerechtsgebouw, waar Freddy’s zijn moeder gewerkt had. Dit is nu redelijk bewaakt. Blijkbaar worden er nogal wat criminelen berecht hier. Als we staan te wachten, staat op eens ons busje voor onze neus en gaan we terug. Ik vind het best, want eigenlijk was het een zinloze exercitie. Zonde van de tijd, zeker nu de zon eindelijk schijnt. Als we rond 14:00 uur de anderen bij hun lodge afgooien, vraag ik of de chauffeur mij wil droppen langs de weg, waar een pizza restaurant zit. De andere 5 gaan door naar “Casa del mar”. Het restaurant wordt gerund door Italianen en ziet er prima uit. Ook zijn er lodges en is er een zwembad. Ik ben de enige klant en eet een pizza diabolo en drink een biertje. Het smaakt uitstekend en de internetverbinding is hier beter dan in onze lodge. Ik zit hier nog een tijdje na te genieten en reken vervolgens af. Ik steek de straat over en loop door een soort van krottenwijkje richting onze lodge. Het is echt nog geen 10 minuten lopen en je zit toch van alles, waar je normaal van verstoken blijft als je alles met busjes/taxis doet. Ik zie mijn collega reizigers om en rond het zwembad liggen. Ik ga na mijn sleutel gehaald te hebben even naar de kamer om handdoeken te pakken en mijn e-reader. Ik positioneer me ook onder een parasol en ga ook lekker luieren. Uiteraard eerst ff gebadderd in het zwembad. Nu er meer zon is, is het ook veel beter vertoeven en zijn de uitzichten ook veel leuker om te zien. Ik verblijf hier tot de zon achter de bomen verdwijnt. Heb mijn boek bijna uit. Ik Facetime ff met Juna, die bij Bo verblijft. Ook Esther nog ff gesproken. Daarna ff douchen in de kamer en laptop en E-reader meegenomen naar het restaurant. Ik settle me op “mijn” stoel en schrijf mijn verslag. Om vervolgens mijn boek uit te lezen. Waarschijnlijk haal ik dat net niet voor het diner.

Zanzibar dag 4) 30 juni 2017

Hedenmorgen word ik voor zessen wakker. Ik wil de zonsopgang zien, maar ga nog ff liggen. Ik word nu om zeven uur wakker. De opgang is al voorbij, maar het is bewolkt, dus heb waarschijnlijk niets gemist. Ga nog ff in mijn nieuwe Clancy boek verder. Gaat over special forces, dat wekt altijd mijn interesse natuurlijk. Na douchen zit ik rond half negen aan het ontbijt. Robin en Sanne zijn er ook en Robin heeft buikproblemen. Gelukkig is het een stranddag. Na het eten en tandenpoetsen, haal ik mijn handdoek en e-reader en ga op een bedje naast het zwembad liggen. Veel zal ik vandaag niet doen. Ik heb me ingesmeerd, maar de zon is vel en na een half uur neem ik een duik. Daarna verplaats ik mij toch maar onder een palmboom om daar lekker te lezen. De omgeving is een genot om naar te kijken en doordat het water teruggaat, het wordt eb namelijk, ontstaan er mooie kleur combinaties op strand en water. Tevens komt er meer leven in de brouwerij, want de local’s kunnen nu over strand hun verkoop doen. Als ik een duik in de zee heb gemaakt, klamt de snorkelverkoper me weer eens aan. Ik zeg tegen hem dat we morgen met hem mee gaan voor 10 Dollar. Hij vraagt mij met hoeveel. Ik weet dat nog niet, maar na navraag wil Paul zeker mee. Ook Sanne en Robin(als hij zich goed voelt) willen wel mee. Ik lig tot een uur of 13:00 uur afwisselend te lezen, internetten en heb ook nog even contact gehad met Marjolein. Ik begin trek te krijgen en ga mijn portemonnaie halen, daar ik wel ergens anders wil eten. Ik lever mijn sleutel in en ga over het strand de richting op die ik nog niet op ben geweest. Gelijk naast ons zit een tentje, maar dat is me te vroeg. Vervolgens wisselen de kleine tentjes en vervallen huizen/lodges zich af. Ook op het water zijn ze de houten bootjes waterdicht aan het maken door er iets op te branden. Na verschillende keren door kinderen met Jambo en soms bedelend aangesproken te hebben, zie ik in de verte de bleu bar/hotel verschijnen. Dit was 1 van de mogelijkheden om ook te boeken. Ziet er op zich iets professioneler uit dan onze tent. Maar zie geen zwembad. Ik plof neer en zie dat mijn telefoon voor de zoveelste keer is uitgevallen, ondanks hij nog voor 40% vol was. Als de serveerster vraagt wat ik wil hebben en welke kamer ik heb, zeg ik dat een biertje en een “prawns, Garlic” pizza wil. Dat ik hier geen kamer heb. Vervolgens vraagt ze of ik de WiFi code wil. Helaas heb ik daar nu niet veel aan. Er is genoeg te zien en heb ook nog mijn e-reader bij me om de tijd te doden. De serveerster komt het biertje redelijk snel brengen. De pizza, was zoals verwacht, pas na een 30 minuten aan de beurt. Ik eet hem lekker op en geniet van de locatie. Allerlei mensen uit verschillende landen bivakkeren hier. Ook loopt hier een schipper rond die zijn bootje aan de man brengt. Als ik afgerekend heb loop ik op mijn gemakje terug naar onze lodge. Ik arriveer daar rond 14:30 uur en neem gelijk een duik. Vervolgens ga ik aan het zwembad liggen. Het is nu beter uit te houden daar het af en toe bewolkt is. De Belgen (Sam en Wendy) schuiven ook aan het vertellen hoe het was geweest op “Prison Island”. Eveneens vertellen ze over de grote landschildpadden en het snorkelen. Al met al waren ze tevreden. Zelf ben ik blij dat ik hier ben gebleven en lekker heb kunnen relaxen en van de zon kunnen genieten. Ondanks dat ik mijn telefoon aan de lader heb, is hij nog steeds niet aan en heb ik dus niet naar huis kunnen bellen, voor de Musical. Mijn ouders, de vader van Marjolein gaan met z’n alle naar de Musical van Juna. Ze zouden om 16:15 uur vertrekken, dat is hier 17:15 uur, maar mijn telefoon doet het nog steeds niet. Balen en jammer. Het is nu de 3 de keer dat dit gebeurt in deze vakantie. Komt natuurlijk nooit uit, maar vervelend is het. Ik schrijf mijn verslag en hoop dat mijn telefoon het straks toch weer gaat doen. Als ik naar het restaurant ga doet mijn telefoon het nog steeds niet. Ik ben bang dat het 3 keer scheepsrecht is en hij de geest gegeven heeft. Ik zit buiten op het terras Clancy te lezen als Sanne en Robin aansluiten. Sanne had ook al haar telefoon na Kilimanjaro kapot. Geen opbeurend nieuws. We praten wat en langzamerhand sluit Paul ook aan. Na een tijdje komen Wendy en Sam ook. Ze brengen het nieuws dat Sam, Wendy ten huwelijk heeft gevraagd op “Prison Island”, wat leuk. Het tweede huwelijksaanzoek in 2 weken dat ik hier tijdens mijn reis mee maak. Moet niet gekker worden. Uiteraard wordt er geproost en over allerlei huwelijks-aangeleden gepraat. Vervolgens gaan we rond 20:15 uur dineren. Het is een gezellige boel en het eten is lekker. Wendy is nog duidelijk in een roze wolk stemming. Ook haar telefoon was vandaag stuk gegaan. Ongelofelijk dat van de 6 deelnemers hier aan tafel 50% een kapotte telefoon heeft. Temperatuurverschillen, vocht, zout, slechte spanning, wat zou het toch zijn. Rond 22:00 uur heffen we de zitting op en moet ik de conclusie trekken dat mijn batterij echt niet meer opgeladen wordt. Echt shit. Ik schrijf mijn verslag af en zal het opnieuw plaatsen in de hoop dat Marjolein het leest.

Zanzibar vertek dag 5) 01 juli 2017

Ik ben op tijd wakker om de zon’s opgang te zien en schiet heel wat plaatjes. Ook Robin en Sanne zijn er en ook zij schieten aardig wat foto’s. Als na een half uur de zon op is, ga ik nog ff naar mijn bed. Aangezien we om 10:00 uur uitgecheckt moeten zijn heb ik ruim de tijd. Ik lig nog wat te dommelen en lees nog een hoofdstuk op mijn e-reader. Ik ga onder de douche en vervolgens doe ik mijn laatste spullen in mijn tassen. Daarna ga ik ontbijten en zie de Belgen en Robin en Sanne zitten. Ik ga bij Sam en Wendy staan en vraag of ze een goede nacht hebben gehad. Zo nacht nadat je ten huwelijk bent gevraagd? Daarna vraag ik of ik hun I-phone kabel mag lenen in de hoop mijn I-phone aan de praat te krijgen. Dat was geen probleem, want 1 i-phone was toch overleden bij hun. Na ontbijt hangt mijn I-phone aan de lader en al snel blijkt hij het te gaan doen. Wat een opluchting. Ik ga mijn tandenpoetsen en daarna ga ik mijn bagage bij de receptie brengen en uitchecken. Na betaling ga ik met handdoeken en rugzak naar het zwembad. Ik heb nog een uurtje voordat Paul en ik naar de snorkeltour gaan. Ik bezet een bedje bij het zwembad en smeer me goed in. Naast me liggen Wendy en Sam. Ik vraag of ze op mijn spullen willen letten als ik ga snorkelen, want wil niets meenemen op de boot. Wendy zal er voor zorgdragen. Strak om 11:00 uur varen Paul en ik weg op een houten zeilboot, met zijpanelen voor het evenwicht. Ondanks het professorische uiterlijk van de boot, maakt hij redelijk vaart. Al snel zijn we een eind uit de kust en beweert de bemanning dat het hier goed snorkelen is. Ze gooien het anker uit en ik denk dat er veel golfslag is om lekker te snorkelen. Maar goed ik trek mijn flippers aan en doe de bril op, nadat ik er in getuft heb, anders beslaat het glas. Om vervolgens met snorkel in het water te springen. Paul volgt en ook de kapitein van het schip gaat snorkelen. Het is weer ff wennen en dus hap je een paar keer zeewater, nooit echt prettig. De golven zijn flink en dus neem ik me voor om mijn hand aan de snorkel te houden. Bij het rif zien we wat vissen, zoals de zebravis en wat minder goed gekleurde vissen. Is dit alles? Ik vraag aan Paul of hij nog wat gezien heeft, want hij ligt al zonder snorkel op zijn rug te zwemmen. Nee, niet veel gezien en valt hem ook tegen. Ik ga nog ff verder kijken, maar hou het na 20 minuten ook gezien. We klimmen op de boot en gaan weer varen. Het zeilen daarentegen is best leuk. Dus we maken er nog een mooie tocht van. De terugtocht duurt best lang wat we moeten wel 4 keer overstag. De wind is flink en hij drijft telkens af. Na iets over 13:00 uur komen weer aan bij de lodges. De anderen zijn natuurlijk benieuwd naar onze bevindingen en zijn blij te horen dat het niet veel voorstelde. We drinken even gezamenlijk wat en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. Doordat Paul vandaag terugkeert naar het vaste land neem ik afscheid van hem, daar ik bij een ander restaurant ga lunchen. Ik verlaat via het strand de lodge en loop naar de buren, waar ik gehoord heb dat ze lekkere tapas hebben. Niets teveel gezegd, wat een gave tent. Je kan hier lekker lounchen en het heeft een prachtige view over het zwembad naar de zee. Ik bestel wat tapas en een Mojito. Ik laat het me goed smaken en geniet van de omgeving. Ik relax hier en lees mijn boek. Rond een uur of 15:00 ga ik weer terug naar de lodge. Ik ga nog even bij het zwembad liggen en zwem wat. Eveneens lees ik nog mijn boek. Rond 16:30 uur trek ik mij terug bij het restaurant en bestel een biertje. Robin en Sanne gaan zich alvast douchen. Als ik mijn biertje op heb en hun zijn klaar volg ik hun voorbeeld, daar we om 18:00 uur opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Na nog wat spullen(ADO-slippers en shirtjes) hebben afgegeven aan de receptie, stappen we voldaan in de bus. We halen Marcel en Dorien ook nog op en rijden in 5 kwartier naar de luchthaven. Hier is het weer een ongeorganiseerde bende, maar goed we komen uiteindelijk in de vertrekhal. We zien ook nog Augustin en zijn vrouw, die een vlucht hebben naar Nairobi. We worden uiteindelijk op een vlucht eerder gezet naar Dar es Salaam, daar onze vlucht later zou komen. Na 20 minuten vliegen landen we al op Dar es Salaam. Eenmaal in de luchthaven staan we versteld dat we 4 keer door de bagage controle heen moeten en ook nog eens een extra formulier moeten invullen. Wat een administratie. Ze hebben toch mijn VISA gegevens, waarom dan nog meer administratie. Geen rede tot paniek, maar dit is wel efficiency ten top?, niet dus. Uiteindelijk belanden we in een vertrekhal, waar we wat eten en lang moeten wachten tot onze vlucht gereed is. We zitten uiteindelijk rond 22:45 uur in het vliegtuig. Echter wordt er omgeroepen dat een ander vliegtuig vertraging heeft uit Zanzibar. En dat ze daarop wachten. Dat levert ons een behoorlijke vertraging op. Uiteindelijk vlieg we pas rond 00:05 uur weg. Wat een vertraging van een klein uur is. Ik kijk nog een film en rond 2:30 uur ga ik slapen. Na een korte maar goede nachtrust word ik rond 06:00 uur Hollandse tijd wakker. We moeten nog 1,5 uur. Dit wordt met eten, drinken, muziek en boek ingevuld. Als we geland zijn, probeer ik mijn telefoon aan te zetten. Weer leeg, dat is balen, kan ik niet met Marjolein communiceren. Rond 08:00 uur loop ik na afscheid genomen te hebben van Robin, Sanne, Marcel en Dorien te dwalen op Schiphol om een oplader te vinden. Uiteindelijk koop ik een nieuwe bij een elektrozaak. Ik loop Schiphol uit en loop naar de plek waar ik Marjolein voor het laatst heb opgehaald. Ik zie mijn auto staan en laat Marjolein schrikken. We vliegen elkaar in de armen en het voelt goed om hier weer te zijn. Als ik de auto in stap is mijn telefoon ook weer op sterkte. We rijden richting Amersfoort en ik deel mijn vakantie verhalen. Uiteindelijk zijn we voor 09:00 uur thuis in Amersfoort.