prive reis Kilimanjaro

Dag 0 Vertrek! Vroeg op en verzamelen op Schiphol, de vlucht vertrekt om 10.35. Na een lange maar goed verlopen vlucht onze eerste blik op Afrika, het Kilimanjaro international Airport. Na twee lange rijen voor het visum en de paspoortcontrole werden we buiten keurig opgewacht door Iddy (de hoofdgids van onze tocht) en de chauffeur. Na een ritje van ongeveer 1,5 uur -door donker Afrika, dus we zagen nog weinig-, kwamen we aan in onze lodge. Na een briefing van iemand van kantoor en onze gids Iddy konden we alvast even genieten van de buitenlucht bij de vuurkorf! Dag 1 Klimdag 1! We werden keurig volgens Afrikaanse tijd –ongeveer 20 minuten te laat dus- opgehaald met de bus die ons naar Londorosi gate ging brengen. Een ritje van tussen de 2,5 en 3 uur afhankelijk van het verkeer, ware het niet dat we na een dik uur rijden bij wegwerkzaamheden kwamen, de omleiding was het naastgelegen zandpad waar we kennis maakten met de zogenaamde ‘African massage’, oftewel heel hard stuiteren. Eenmaal bij de gate was het al een drukte van belang, verschillende groepen klimmers rondom de inschrijving of al aan de lunch en alle groepen dragers in de rij voor de weegschaal. Bij de weegschaal werden door alle dragers de pakken en tassen gewogen, ze mogen namelijk per persoon ‘slechts’ 25kg de berg op tillen. Na onze lunch, geserveerd door niemand minder dan Jabrika, konden ook wij aan de wandel richting het eerste kamp. De wandeling was door de jungle en duurde ongeveer 3 uurtjes. Aangekomen vonden we onze tenten allemaal al opgezet, inclusief de ‘mess-tent’, waar een tafel en 5 stoelen uitnodigend stonden te wachten. Plaatsgenomen kwam Jabrika met “hot water for drinks!”, een uitspraak die we vaker zouden gaan horen deze week. Etenstijd, en daarna onze eerste ‘briefing’, een evaluatie van de afgelopen dag, een uitleg van de volgende dag en het meten van onze ‘vitals’. Ook weer een iedere avond terugkerend ritueel waarbij iedereen moest vertellen hoe hij of zij zich voelde, hoe het tempo was die dag en een hoogte- en dieptepunt moest noemen. Daarna de uitleg van de volgende dag, hoe de route zou lopen en hoe lang het lopen zou zijn. En tot slot naar bed, na een indrukwekkend begonnen tocht naar de top! Dag 2 We werden al vroeg gewekt door Jabrika (‘hot water for something to drink?’), waarna we onze spullen moesten opruimen en gingen ontbijten. Een ruim en erg lekker ontbijt, na 2 borden pap (‘for the mountain!’) bleek dat het voorgerecht en volgde er nog gebakken spek, ei en pannenkoek… Met voldoende energie dus aan de etappe begonnen! Vandaag een tocht van ongeveer 4 uur, met de nodige stijgingen en dalingen, maar uiteindelijk 700m omhoog naar het op 3500m gelegen Shira 1 kamp. Onderweg hebben we de jungle verlaten en ingeruild voor ‘moorland’, wat zich het beste laat vertalen als ‘heide’. Wel heel andere heide dan bij ons op de veluwe, de begroeiing is hier nog tot 2m hoog. Dit is ook waar we het shira-plateau op liepen, ’s werelds op één na grootste hoogvlakte. Het laatste stukje van de wandeling was daarmee relatief vlak en eenvoudig, over deze indrukwekkend mooie vlakte waar de bewolking tegenop zagen stijgen! Aangekomen in het kamp weer allemaal bij elkaar in de mess tent voor de evaluatie en briefing en ook weer het meten van de vitals: het zuurstofgehalte in het bloed en de snelheid van onze hartslag. Beide geven aan hoe het lichaam reageert op de hoogte, namelijk met het versnellen van de hartslag door het dalen van het zuurstofgehalte. Mocht het zuurstofgehalte onder de 60% dalen (normaal is 98-100% voor gezonde mensen) dan moest je terug. Gelukkig was vanavond bij iedereen het zuurstofgehalte nog boven de 90%! Dag 3 Een goed begin van de dag! Na het ontbijt waren alle porters en gidsen verzameld voor zang en dans, een traditie op de berg (die we een dag eerder uit onze ooghoeken bij een andere groep zagen) om de reizigers welkom te heten. Alles in het Swahili, dus van uitgebreid meezingen was nog geen sprake, alleen het lijflied van de Kilimanjaro lukte enigszins. Een warm en indrukwekkend welkom! Vandaag was in verhouding een korte en vrij vlakke etappe over de Shira hoogvlakte. Desalniettemin zijn we weer een lekker stukje hoger, de stijging was van 3500 naar 3850m en dat gaan we nu ook echt wel merken, alles kost net even meer moeite dan op het ons vertrouwde zeeniveau. Vanmiddag kunnen we even lekker rusten en aan het eind van de middag gaan we nog zeker een 30/45 min omhoog lopen en dan weer naar beneden om zo beter te kunnen acclimatiseren. Een wederom erg mooie wandeling waarbij we nét niet de 4km aantikten (3950 aldus het magische GPS horloge van Thijs). Dag 4 Vandaag was een lange en zware dag. De route passeerde één van de hoogtepunten van de reis: lava tower. Een indrukwekkende rotsformatie, te vinden op 4600m hoogte. Hier werd onze lunch opgediend, jawel, in de mess tent! Hulde aan de dragers en kok die vandaag dus een keer extra de tent opzetten. Ze presteren het iedere keer weer om later dan ons te vertrekken en eerder aan te komen. In ieder geval geeft de tijd hier de kans te acclimatiseren. Geen overbodige luxe, we hebben allemaal de grote hoogte gevoeld vandaag. Voor het volgende kamp (Barranco) werd het een heel eind afdalen, zo ongeveer tot op de hoogte waarop we begonnen zijn vandaag: 3950m. Weer een aantal mooi stukken gezien en gepasseerd, de begroeiing wordt hier langzaamaan minder hoewel er nog veel plukjes met hogere begroeiing zijn. Het kamp lag in een dal op een groot rotsplateau, met uitzicht op de uitdaging voor morgen: de Barranco wall! Dag 5 Barranco Wall! Een tocht waar de meeste van ons naar uitgekeken hebben, een steile klim met stukken waar je af en toe –oeh spannend!- je met je handen vast moest houden of een stukje klimmen. In de mess tent in de ochtend eerst een uitgebreide briefing: dit stuk van de tocht bleven we met ons vijven bij elkaar zodat we eventueel een helpende hand uit kunnen steken en natuurlijk goed luisteren naar de tips en aanwijzingen van de gidsen. Eerst een klein stukje dalen na vertrek uit het kamp, we hadden hiervandaan goed zicht op de Barranco wall en de inmiddels vele klimmers en dragers die al aan de klim begonnen waren, we konden dus de route al goed zien! De klim was in een woord fantastisch, wel af en toe wachten op andere klimmers wanneer ze een stukje moesten klimmen. Ondertussen werden we dan ingehaald door dragers, die met hun pakken los op hun hoofd balancerend klommen waar anders alleen berggeiten konden klimmen. Er zaten een paar leuke uitdagende stukken bij die ons het gevoel gaven dat we aan het bergklimmen waren. Thijs en Mathias zochten aan het eind zelfs nog een steile short-cut uit! (na aandringen bij Sayidi, een van de drie gidsen ;)) De rest van de tocht deden we weer in twee groepen (Thijs en Mathias liepen vlotter en dus meestal een eind vooruit), waarbij we vlak voor het kamp naar elkaar konden zwaaien over het laatste dal heen. Dag 6 + 7 Vanmorgen werden we wakker in Karanga Valley camp (“hot water for something to drink?”), op 3995m hoogte, weer subtiel gestegen. De tocht vandaag brengt ons vanaf de zuidflank meer naar de oostflank toe, waarmee we dus aan de andere kant van de Kibo peak terecht komen. Een vrij vlakke en korte etappe naar Barafu- of Base Camp, waar we dus vroeg op de dag aankwamen. Hier helaas geen “water for wash-wash”, de dichtst bijzijnde plaats om water te halen is namelijk te ver weg, zodat alleen de hoognodige hoeveelheid was meegenomen. Het lukte Thijs en Mathias zelfs om er eerder te zijn dan dat de tent opgezet was, een primeur deze week! En hier was het vroeg naar bed, in de middag zelfs. We vertrekken namelijk om 22 uur vanavond (Menno, Corinta en Dennis om 21:30, vanwege het verschil in tempo) naar de top! Warm aankleden was het devies: 2 lagen thermo ondergoed, T-shirt, 2 truien, regenjas en regenbroek en iets warms voor op het hoofd. We begonnen in het donker, allemaal met een hoofdlampje op waarmee we in ieder geval konden belichten waar we liepen. Een mooi gezicht, een hele lange rij met lampjes voor en achter je, met op de achtergrond de lichtjes van Moshi en boven ons de gaafste en meest complete sterrenhemel die we ooit gezien hebben! Dit was zonder enige twijfel de zwaarste etappe van onze tocht naar de top, iedere stap was omhoog, niet zelden in los zand. Dit ging –voor Thijs en Mathias- 7 uur lang door. Geen tekenen of we er bijna waren of niet, alleen maar lampjes voor en achter ons… Maar uiteindelijk was daar dan toch de rand, de rand van de krater, oftewel Stella Point, op 5739m. Hiervandaan is het nog ongeveer 45 minuten naar Uhuru point, de top! We zijn hier inmiddels ook aangeland in de arctic zone, er ligt een dikke laag sneeuw, en het pad wordt begrenst door smalle ijsschotsen. Op sommige punten zo smal dat er maar één van je voeten tussen past! Het is hier adembenemend mooi, en adembenemend vanwege de hoogte. Langs de bergrug waarover we lopen zien we een wit landschap met enkele zeer grote gletsjers. Niet lang daarna zagen we het uiteinde van de bergrug, het hoogste punt van de kraterrand. Daar aankomen was zonder twijfel het hoogtepunt van de tocht, letterlijk en figuurlijk! De top! Wat een bijzonder en bijna emotioneel moment, en wat een onbeschrijflijk mooi uitzicht, we treffen namelijk precies de top met de zonsopgang. Om nooit meer te vergeten! We kunnen echter niet te lang blijven, op deze hoogte is er zeer weinig zuurstof, ongeveer de helft van wat we gewend zijn! De terugweg over de kraterrand geeft meer mogelijkheden voor het maken van foto´s, het is nu namelijk al licht. Terug op Stella Point wordt het opeens pijnlijk duidelijk wat voor klim we gedaan hebben, we overzien opeens het grootste deel van de helling, en het zou nog eens 2,5 uur kosten voor we hem afgedaald hebben. Onderweg naar beneden kwamen Thijs en Mathias de anderen tegen. Dennis, Corinta en Menno zijn nog onderweg naar Stella Point. Corinta zeer vermoeid en al eens gevallen, Menno zeer vermoeid en licht in het hoofd van de hoogte zijn elkaar aanmoedigend nog onderweg naar boven. Boven op Stella Point valt voor hun een moeizame beslissing: gezien de vermoeidheid is het voor Menno en Corinta niet verstandig om naar Uhuru peak door te zetten, gezien hun doorzettingsvermogen zou het lukken, maar het zou een te langdurige tocht op deze grote hoogte betekenen. Zij gaan met gids Raymond terug naar beneden na een korte pauze om van het uitzicht te genieten. Stella Point, 5739m, een hele prestatie! Dennis bezoekt met gids Iddy wel nog Uhuru peak en maakt daar hetzelfde bijzondere moment mee. Na een ook zware afdaling komen Thijs en Mathias om 9:10 aan in base camp, waar een zeer warm welkom was met uitgebreide felicitaties voor het halen van de top. Helemaal gebroken van bijna 12 uur in de benen zijn op extreme hoogte en in extreme kou (-15°C) was het hoog tijd voor wat slaap! Dennis en later Menno voegden zich later op de dag ook bij hun tent, voor Corinta werd versterking de berg op gestuurd, de tocht en nog twee keer een val hadden hun tol geëist… Het originele plan was om in Mweka camp de laatste nacht door te brengen, maar door de late aankomst van Menno en Corinta, die per slot van rekening ook hun rust nodig hadden, werd besloten om in Millenium camp te verblijven. Dit scheelt vandaag ongeveer 3-4 uur lopen. Thijs, Dennis, Menno en Mathias arriveerden daar laat, Corinta met Iddy en Russia (drager, camp manager) kwamen daar rond half 12 in de avond aan. Een slopende ervaring voor Corinta, die al haar uithoudingsvermogen heeft moeten inzetten. Uiteindelijk liggen we allemaal op één oor na een zeer vermoeiende maar buitengewone ervaring! Dag 8 Al vroeg worden we weer gewekt (en gelukkig was er vandaag weer “water for wash-wash!”) De laatste dag naar beneden, echter is helaas Corinta niet meer in staat zelf de afdaling te lopen, en is het dus nog 5-6uur dalen. Er zijn 2 opties genoemd: Optie 1; Ze laten de heli komen (zeker zeer gaaf en mega spectaculair, maar ongeveer 1100 dollar en de bestemming is een ziekenhuis. Gelukkig ook niet nodig… Optie 2; met een brancard naar de hoofdweg en dan opgehaald worden door de ranger met een jeep. Ondanks de wil van Corinta om te lopen werd het toch optie 2. Een hele enge ervaring, het pad naar beneden had af en toe een verticaal stuk van 2 m hoog, en dat met een brancard! En omdat de dragers die met de brancard hielpen er ook ieder hun bagage (25kg pp!) aan hadden opgehangen zijn er ook nog eens twee gesneuveld onderweg. Niet heel comfortabel! Maar uiteindelijk zijn we allemaal beneden en daar wacht ons bij de gate een lunch, en jawel een welverdiend –Kilimanjaro- pilsje! Hiervandaan weer met de bus terug, iets verderop in het dorp nog een uitgebreide lunch. Onderweg naar het kantoor zetten we een deel van de porters af. Op het lokale kantoor worden we vrolijk en vol lof onthaald, boven in het kantoortje nemen we plaats en er blijven maar mensen binnen komen, het is zo een beetje de hele crew die voor ons komt zingen en dansen! Weer een uitgebreide lofzang voor het halen van de top, alsof we de eersten zijn die het haalden in 100 jaar... We eten taart, drinken champagne en praten over onze ervaringen. Terug in de lodge springen we –eindelijk!- onder de douche en pakken om beurten een massage.... Dag 9 Nog één volledige dag voor we terug moeten en we dus nog kunnen genieten van het mooie Afrika. Tijdens het ontbijt kwam opeens de voltallige hotelstaf zingend met een taart het restaurant in. Het duurde zo ongeveer tot ze bij onze tafel kwamen tot we doorhadden dat dit voor óns was… wederom omdat we de top gehaald hadden! Een laatste bezoek aan Arusha in de middag sluit het verhaal af, morgen is het vertrek naar huis! Het nagenieten van deze reis zal echter nog veel langer duren!!